Ο Κόδρος/ζ
| ←Μέρος VI | Ὁ Κόδρος Συγγραφέας: Μέρος VII |
Μέρος VIII→ |
Ἀλληλουχούμεναι εἶχον φθάσει
ὅπου ὁ Μέδων περιπατῶν
ὀλίγον θέλει νὰ ἠσυχάσῃ,
μακρὰν ἀγρύπνων στρατιωτῶν.
Ἡ φαεινή του μεγάλη κόρυς
φοβεῖ τὰς φρένας ἀμάχου κόρης.
Κʾ ἐνῷ τὸ βῆμα ἐγγὺς ὡδήγει,
λαβοῦσα θάρρος προσποιητόν,
στρέφει τὸν πόδα τώρα νὰ φύγῃ
κʾ αἴρετʾ ὁ πέπλος ἀναπετῶν.
Μόλις ὁ Μέδων εἶχε προφθάσει,
ὑπὸ σελήνης μαρμαῖρον φῶς,
τὸ λάμπον βλέμμα της νʾ ἀπεικάσῃ
ἔμεινεν ἄλαλος καὶ κωφός.
Ψυχρῷ ἱδρῶτι περιεχῦθη
κʾ ὡς ἀπερχόμενος ἐκινήθη.
Ὅπως, ἂν ἵππου τὸν δρόμον φράττῃ
ἄρκτος δεικνῦσα ῥύγχος εὐθύ,
ὀρθοῦτʾ ἐκεῖνος, ῥιγοῖ, φρυάττει,
καὶ δὲν ἠξεύρει πῶς νὰ σωθῇ.
Πλὴν μετʾ ὀλίγον, ἐνδυναμώσας
τὸ κυμαινόμενον λογικόν,
περιτειχίζει φρένας ἐρώσας
διὰ βλεμμάτων πολεμικῶν
καί, «Τανυσίπεπλε Θελξιχόρη,
εἰς ἄνδρας, εἶπε, τί θέλʾ ἡ κόρη;
Βλέπω δὲν ἔμαθες τὸ καθῆκον
τῆς ἐρωμένης τῆς θυγατρός.
Ὡς ἄλλαι κόραι, καὶ σὺ κατʾ οἶκον
πρὸς τί δὲν μένεις μετὰ μητρός;»
Οἱ λόγοι οὗτοι διακλονοῦσι
σῶμα περίτρομον ἁπαλόν,
φρίκην ἐνσπείροντες εἰσχωροῦσι
κ’ εἰς τῶν ὀστῶν της τὸν μυελόν.
Ἐνῷ δ’ ἐμέτρα νὰ εἴπῃ τόσα,
σιγᾷ δεμένη τώρα ἡ γλῶσσα.
Τὴν εἶδ’ ὁ Μέδων, τὴν ἐλυπήθη
καὶ τὴν ἐθώπευσε προσηνής.
Οὕτω δ’ ἐκείνη τῷ ἀπεκρίθη
φθόγγους ἀφίνουσα ἀσθενεῖς.
«Νὰ χαλάρωσῃ ὀλίγον πρέπει
τοὺς χαλινούς της ἡ συστολή,
ἀφοῦ τὸν Μέδοντα τώρα βλέπει
τοιουτοτρόπως νὰ ὁμιλῇ.
Ἐμοὶ δὲν μένει μήτηρ ἑτέρα,
οὐδ’ ἔχω ἄλλον ἐγὼ πατέρα.
Ἂν δὲ καθήκοντα ζητηθῶσι
διὰ καρδίαν οὕτω πιστήν,
πρῶτον καθῆκον ἔχει νὰ σώσῃ
ἀπὸ κινδύνου τὸν ἐραστήν.
«Ἐβεβαιώθη διὰ στομάτων
τοιοῦτος λόγος διαδοθείς·
ὅτι, τὰ θεῖα παραχαράττων,
ἑκὼν ὑπάγεις νὰ φονευθῇς·
ὅτι, προδότης τοῦ ἔρωτός σου,
θέλεις νὰ πέσῃς πρὸ τοῦ πατρός σου,
εἴτε τὸν Κόδρον ὑπερτιμήσας,
εἴτε τὴν δόξαν ὑπερφιλῶν·
καὶ ὅτι θνήσκεις, ἐξολισθήσας
ἐπὶ ἐλπίδων ἀπατηλῶν.
«Ἀλλʾ, ἂν τῷ ὄντι σύ, Μέδον, ἦσο
τὴν Θελξιχόρην ὁ ἀγαπῶν,
μοὶ ἐπιτρέπεις νὰ σʾ ἐρωτήσω
ποῦ σπεύδεις, οὕτως ἐμὲ λιπών;
Λοιπὸν τοιούτους ἔχω θαλάμους;
Τοιαύτας δᾷδας, τοιούτους γάμους;
Οὕτω ταχέως αὐτοῦ τοῦ κόσμου
τοσαῦτα θέλγητρα βαρυνθεὶς
ἀφίνεις ἔρημον ἐμέ, φῶς μου,
καὶ σὺ ἀπέρχεσαι νὰ χαθῇς;»
Εἶπε τοιαῦτα, καὶ ἀνελύθη
εἰς ὑποκώφους ὁλολυγμούς.
Οὕτω δ’ ὁ Μέδων τῇ ἀπεκρίθη
ὀρθοὺς ἐκφέρων συλλογισμούς.
«Θάλλει, δὲν χάνεται ὁ ἐκπνέων
πρὸ τῆς πατρίδος, πρὸ τῶν γονέων.
Τῶν δὲ ἀνάνδρων ἡ φαύλη τάξις
θέλγητρα κόσμου δὲν ἐννοεῖ.
Τὸν βίον, φίλη, πλέκουν αἱ πράξεις
οὐχὶ τῶν χρόνων ἡ συρροή.
«Ἐδὼ σ’ ἐλάτρευον. Ὤ! συγχώρει
καὶ εἰς τὸν ᾍδην νὰ σ’ ἀγαπῶ·
μὴ μὲ βιάσῃς πλήν, Θελξιχόρη,
καὶ τι σκληρότερον νὰ εἰπῶ.
Μισῶ γυναῖκας ἐγὼ ὑπάνδρους
ὑπηρετούσας ψυχὰς ἀνάνδρους.
Ἐὰν δ’ ἡ κόρη ἀνήκ’ εἰς ἄλλον,
πλασθεῖσ’ ἀνίκανος, ἀσθενής,
ὁ νεανίας ἀνήκει μᾶλλον
εἰς τὴν πατρίδα καὶ τοὺς γονεῖς.»
«Ἐγὼ πλὴν μόνον εἰς σὲ ἀνήκω,
εἶμ’ ἐδική σου θεραπαινίς.
(Εἶπεν ἐκείνη.) Φεύγεις; Ἐν οἴκῳ
δὲν μὲ προσβλέπει πλέον κανείς.
Φεῦ! Ἡ τοῦ Μέδοντος ἐρωμένη
ἔρημος, ἄφιλος, μισουμένη!..
Καὶ τίς εἰς τοῦτο μὲ καταπείθει;
Ἢ τὴν οἰκτράν μου κόπτεις ζωήν,
ἢ πολεμίων θραύοντες στήθη
ὁμοῦ ν’ ἀφήσωμεν τὴν πνοήν.
«Θέλω εἰς μίαν κοινὴν τρυτάνην
αἱ δύο τύχαι μας νὰ στηθοῦν.
Θέλω εἰς μίαν κοινὴν λεκάνην
τὰ σώματά μας ν’ ἀποτεθοῦν·
αἱ δὲ σκιαί μας συμπεπλεγμέναι
ν’ ἀποδημήσωσι τεθλιμμέναι.
Τίς οἶδ’ ἀνίσως, καμφθεὶς ὁ Πλούτων,
δὲν μ’ ἐλεήσῃ, δὲν λυπηθῇ
καὶ μ’ ἀποδώσῃ ἔπειτα τοῦτον,
ὅστις ἀπόνως νῦν μ’ ἀπωθεῖ;»
Ταῦτα δακρύουσα εἶπʾ ἐκείνη
κʾ εἶχεν ἀκόμη νὰ τῷ εἰπῇ·
ἀλλʾ ἡ τροφός της «Πολὺ καλλύνει
τὰς κόρας, εἶπε, κʾ ἡ σιωπή.
Εὗρες ἐν τέλει πικρὰν τὴν τρύγα,
πλὴν τοῖς φρονίμοις ἀρκοῦν ὀλίγα.
Κρότος βημάτων ἐδὼ προβαίνει·
τὸ χρέος οἴκαδε προσκαλεῖ.
Κόρη παρθένος δὲν διαμένει
ἐκτὸς τοῦ οἴκου ἐπὶ πολύ.»
Στραφεὶς δʾ ὁ Μέδων εἶπε τῇ κόρῃ,
δακρύων ἅμα καὶ μειδιῶν.
«Σὺ μέν, φιλτάτη μου, ἀποχώρει
ἀφεῖσα ἔφορον τὸν Θεόν,
ἐγὼ δέ, ταῦτα διευθετήσας,
πρὶν ἢ ἐξέλθω, εἶμαι μαζί σας.»
Μικρὸν εἰσέτι καὶ ἀπεχώρουν
μὲ δακρυβρέκτους τοὺς ὀφθαλμούς,
ἐνῷ ἀλλήλους ἀνεθεώρουν
κοινοὺς συμπνίγοντες στεναγμούς.
Ἐνῷ δ’ ἐκεῖνος τὸ δόρυ δράττων
διεβημάτει ἐν ταραχῇ,
καὶ τὴν φωνήν της διαφυλάττων
καὶ τὴν μορφήν της ἐν τῇ ψυχῇ,
πλησίον τοίχων σκοτεινοτέρων,
ἐνώπιόν του παρέστη γέρων.
«Χάρμα τοῦ Κόδρου, εἶπ’ ἀλλοιώσας
φθόγγους τὰ πρῶτα μελισταγεῖς,
ἐλέησόν με, ἀπολυτρώσας
τὰ φίλτατά μου ἐκ τῆς σφαγῆς.
«Πατήρ τῶν ἄσπλαγχνος, ἐν τῇ βίᾳ
τῆς ἀποκλείσεως τῶν πυλῶν,
πᾶν ὅ,τι εὗρον ἐν τῇ οικίᾳ
εὐμετακόμιστον ἀφελών,
ἐκεῖνα, οἴμοι! συγκοιμηθέντα
τὰ κατακλείω λησμονηθέντα!
Μάτην ἐζήτησα τὰ μικρά μου
ἐν μέσῳ φίλων καὶ συγγενῶν!..
Ἀνοίγ’ ἡ πύλη πρὸς τά δεινά μου,
ἢ ζῶ πατήρ των παιδοκτονῶν;»
Ἔκφρων ὁ Μέδων τοιαῦτʾ ἀκουσας
πρὸς τὸν δεόμενον ἀπαντᾷ.
«Κανείς, ὦ γέρον, ἀπὸ τοῦ νοῦ σας
εἰς τί συμπέρασμα καταντᾷ;
Ὅτι, τῷ χρόνῳ συμπροϊόντι,
γίγνεσθε παῖδες ὑμεῖς τῷ ὄντι.
Ἐν τούτοις σπεῦδε πεφυλαγμένως
σωτὴρ τεκνίων σου δυστυχῶν.»
Κʾ ἐξῆλθʾ ὁ γέρων κατεσπευσμένως,
τῆς εὐκαιρίας ἐπιτυχών.
|}