Ο Κόδρος/στ
| ←Μέρος V | Ὁ Κόδρος Συγγραφέας: Μέρος VI |
Μέρος VII→ |
Δυὰς ὀρθοῦται μεγίστων πίθων
παρὰ τὰ δώματα τοῦ Διός.
Ἐν τούτοις πάλαι, κατὰ τὸν μῦθον,
τὸν χρόνον ἔκλεισεν εὐφυῶς,
ἵνα μὴ σπεύδῃ ἀκανονίστως,
ὀλίγος τώρα, ἔπειτα πλεῖστος.
Κυφὸς δʾ ἐν μέσῳ ἵσταται γέρων,
ἀπὸ λαγόνων πολυβαθῶν
θολὰ τὰ μέλλοντα μεταφέρων
εἰς τὸ λευκότερον παρελθόν.
Κατὰ σταγόνας, ἐν μοίρᾳ ἴσῃ,
αὐτός, ἀείποτε κινητός,
εἶχεν ἀκάματος μεταγγίσει
τινὰ δωδέκατα τῆς νυκτὸς
ἀπὸ τῶν στέρνων τοῦ ἀκενώτου
εἰς τὴν κοιλίαν τοῦ ἀπλήρωτου.
Κʾ εἶδον οὐράνιοι τόσοι λύχνοι,
ὑπὸ τὸ φῶς των τὸ μαγικόν,
κατὰ τὴν πύλην εὐθῦνον ἴχνη
ζεῦγος ἀγνώριστον γυναικῶν.
Εἰς μαύρους πέπλους κεκαλυμμέναι
ἀκροπατοῦσιν ἀψοφητί,
ὡσεὶ δορκάδες, ἐπτοημέναι
μὴ τὰς ἰδῶσιν ἐν τῷ φωτί.
Ἀλλὰ μὴν ἦτο θεὰ Ἑκάτη
κʾ εἰς τὰς τριόδους περιεπάτει;
Σκιαὶ μήν ἦσαν νεκρῶν ἀτάφων
αἴρουσαι πόδα πολυπλανῆ,
κʾ ἔρχονται τώρα ζητοῦσαι τάφον
ἀπό τὸν ἄστοργον συγγενῆ;
Οὐδὲν τοιοῦτον. Ἐστηριγμένη
εἰς τὸν βραχίονα τῆς μιᾶς,
σπεύδʾ ἡ ἑτέρα, συνδεδεμένη
ὅπως εἰς δένδρον παραφυάς.
Μεστὸν τὸ βλέμμα κρύπτει δακρύων
καὶ εἰς τὰς φλέβας τὸ αἷμα κρύον.
Ἀλλὰ ἡ θλίψις δὲν τῇ μαραίνει
ἐρυθριώσας τὰς παρειάς,
ὅπως εἰς μῆλον ὅταν ἐμβαίνῃ
ὁ σκώληξ φείδεται τῆς χροιᾶς.
Ἡ δʾ ἄλλη, αἴρουσα ἐπὶ ὤμων
πολλὰς δεκάδας ἐνιαυτῶν,
εἰς ἀποθήκας φρενῶν ἀμώμων
πολὺν συνήγαγεν ἀμητόν,
ὅθεν τὰ δέοντα νῦν ἐκλέγει
καὶ πρὸς τὴν κόρην τοιαῦτα λέγει·
«Ἰδὲ τὸν βίον μας ὡς σανίδα
εἰς λίμνην, θύγατερ, σκοτεινήν,
ἔχουσαν ἄγκυραν τὴν ἐλπίδα
καὶ τὴν εὐρεῖαν ὑπομονήν.
«Ὁτὲ γαλήνη· ἄλλοτε ζάλη·
καὶ μετʾ ὀλίγον μαῦρος χειμών!
Καὶ μετʾ ὀλίγον; Ὁ ναύτης βάλλει
οἶνον εἰς κύλικας εὐθυμῶν.
Πρὸς τί τοῦ βίου τοσοῦτον μῖσος;
Αὔριον ἔσται ἄμεινον ἴσως.»
Τοιαῦτα σώφρων εἶπεν ἐκείνη,
τροφὸς πρὸς δέσποιναν προσφιλῆ.
Μικρὸν δʾ ἡ κόρη ὡς ἄνθος κλίνει
καὶ ἄλλʾ ἀντʾ ἄλλων τῇ ὁμιλεῖ.
«Γλυκὰς ὁ Ἔρως τὰς ρίζας ἔχει,
ἀλλὰ δὲν ἔχει καὶ τοὺς καρπούς.
Ἠξεύρεις, γραῖα, ποῦ τάχα τρέχει
τῶν ἐρωμένων πταίων ὁ ποῦς;....
Μικρὸν ἂν οὗτοι εὐδαιμονοῦσι
τίνα δαιμόνων παραπονοῦσι;
Καὶ σὺ ἀκούεις δούπους ἠρέμα;
Ῥόγχους ἀκούεις κατὰ μικρόν;
Βλέπεις κινδύνους!.. συγκρούσεις!.. αἷμα!..
Κανένα βλέπεις καὶ σὺ νεκρόν;»
Οὕτως ὡμίλει ἀλλοφρονοῦσα.
«Εὐφήμει, θύγατερ, ἀτυχή,
εἶπεν ἡ γραῖα, συμπροχωροῦσα,
κτύπος πλησίον μας ἀντηχεῖ.
Σύνελθε· σίγα· φθάνομεν ἤδη
παρὰ τῇ πύλῃ καὶ τῷ Κοδρίδῃ.»
—Καὶ τῷ Κοδρίδῃ!— Κατακαλύπτει
οὔτως εἰποῦσα, σῶμα ψυχρὸν
καὶ τὴν εὐγένειαν ὑποκρύπτει
ὑπὸ περίβλημα πενιχρόν.