Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1891/Δανάης μνημόσυνα
| ←Κακόφατα εὔφημα | Ἐθνικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1891 Συγγραφέας: Δανάης μνημόσυνα |
Τῷ συμπαθεστάτῳ μοι Μυρώνι Νικολαΐδῃ, ἐπὶ τῇ σκληρᾷ καὶ ἀπιστεύτῳ ἀπωλείᾳ τῆς Δανάης του→ |
.jpg)
[Καταχωρίζοντες ᾧδε τὴν εἰκόνα τῆς αἰθερίας καὶ μυροβόλου ἐκείνης ὑπάρξεως, τῆς Δανάης, τῆς θεσπεσίας Δανάης, τῆς ἀλησμονήτου καὶ πολυκλαύστου Δανάης, τῆς ὁποίας ὁ θάνατος, ἐὰν δὲν ἦτο κακούργημα, ὡςεὶ ἐξ ἐνέδρας, ἀσυνειδήτου καὶ παραλογιζομένης φύσεως καθ’ ἑνὸς τῶν ἐντελεστέρων καὶ ἁγνοτέρων πλασμάτων της, θὰ ἦτο ἐξάπαντσς τότε ἀνάκλησις ἑνὸς παρεπιδήμου καὶ νοσταλγοῦντος ἐδῶ κάτω ἀγγέλου πρὸς τὸν Πλάστην της· φρονοῦμεν ἀδιστάκτως ὅτι διερμηνεύομεν οὕτω καὶ ἀνταποκρινόμεθα πρὸς τὰ αἰσθήματα τριῶν προςφιλῶν πόλεων: τῆς Σμύρνης — ἥτις βρέφος τὴν ἐλίκνισε μετὰ στοργῆς· τῆς Σύρου, — ἥτις τὴν ἔστεψε σεμνυνομένη μὲ τὰ ἄνθη τοῦ ὑμεναίου· καὶ τῆς Κεφαλληνίας — ἥτις την ἐφιλοξένησεν ἐςᾳεὶ νεκρὰν εἰς τὰς ἀγκάλας της. Ὁ θάνατός της ἤνοιξεν ὄχι ἕνα, ἀλλὰ χιλίους τάφους εἰς χιλίας καρδίας, ὅσαι τὴν ᾐσθάνθησαν, τὴν ἐννόησαν, τὴν ἐλάτρευσαν καὶ τὴν ἐθρήνησαν. Πρὸς τὰς καρδίας ἐκείνας ἰδίως, αἵτινες φέρουσιν ἄσβεστον τὴν μνήμην καὶ τὸ ἄλγος τοῦ θανάτου της· ὅσαι ὠσφράνθησαν τῆς ψυχῆς της τὸ ἄρωμα καὶ ἐγοητεύθησαν ἀπὸ τοῦ ἤθους τὴν γλυκύτητα καὶ τοῦ πνεύματός της τὴν χάριν· πρὸς τὰς καρδίας ἐκείνας, ὅσαι ἐδυνήθησαν ἀπὸ τὴν οὐρανίαν μελῳδίαν τῶν χειλέων της καὶ ἠλεκρίσθησαν ὑπὸ τὰς θείας ἀστραπὰς τῶν βλεμμάτων της καὶ ἐν τῇ θεσπεσίᾳ μορφῇ τῆς Δανάης των ἀνεγνώρισαν ἐν Χερουβεὶμ τοῦ οὐρανοῦ· πρὸς τὰς καρδίας ἐκείνας ὅσας κατεσπάραξε καὶ ἐκεραύνωσεν ὁ ἀπίστευτος θάνατος της, πρὸς ἐκείνας ἰδίως ἀφιεροῦνται αἱ θλιβεραὶ αὗται ἐπιμνημόσυνοι σελίδες τοῦ Ἡμερολογίου. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι δὲν ἐγνώρισαν ἐκ τοῦ ἐγγὺς τὸν ὡραῖον ἐκεῖνον ἄγγελον, ὤ! βεβαίως δὲν θὰ δυνηθῶσι νὰ παρέλθωσι ἀδάκρυτοι ἅμα ἐνωτισθῶσι τῶν κατωτέρω σπαρακτικῶν ἀληθῶς φθόγγων, οὓς ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν Δανάης Μνημόνσυνα ἀπέσπασεν ἡ ἐκ τριακονταετοῦς ποιητικοῦ ληθάργου ἀφυπνισθεῖσα λύρα τοῦ βαρυπενθοῦς πατρὸς, τοῦ ἐν Σύρῳ διαπρεποῦς καὶ ἀγαπητοῦ ἰατροῦ κ. Ν. Μύρωνος. Ὅσοι ἐνθυμοῦνται τὸν λιγὺν καὶ ἐνθουσιώδη ψάλτην τῆς φλογερᾶς νεολαίας τοῦ 1853, δὲν θὰ ἐκπλαγῶσι βεβαίως βλέποντες ἀνεγειρομένην ἐκ τῆς μακράς αὐτῆς νεκροφανείας τὴν Μοῦσαν τοῦ ποιητοῦ, ἥτις ἔκτοτε εἶχε σιγήσει ὑπὸ τὴν σοβαρὰν τοῦ Ἀσκληπιάδου τήβεννον, καὶ ὀλολύζουσαν ἤδη ἐπὶ τοῦ τάφου τῆς Δανάης του, καὶ διακρυσταλλοῦσαν τὰ δάκρυα τῆς ἀπελπισίας εἰς στίχους σπαρακτικῶς ὡραίους, στίχους ζέοντας ἀληθῶς καὶ διηνεκῶς ἀναβλύζοντας ἀπὸ τὴν κάμινον τῆς πατρικῆς ὀδύνης. Ἀτυχὴς Δανάη! Ἤξιζε ὄχι μόνον τὸ πένθος τοῦ πατρὸς ἄλλα καὶ τοῦ ποιητοῦ τὰ ἀνεξάντλητα δάκρυα. Νύμφη εἰςέτι ζηλευτὴ καὶ περιχαρὴς μὲ τὰ ῥόδα τῶν εἴκοσί της ἀνοίξεων καὶ τὰ γαμήλια ἄνθη ἐπὶ τοῦ μετώπου, παρὰ τὸ πλευρὸν ἀγαπητοῦ συζύγου, τοῦ ἀτυχοῦς φίλου κ. Λεωνίδα Μπαΐρα, εἵμαρτο νὰ προπεμφθῇ εἰς τὸν τάφον ἐπὶ ξένης γῆς ἀλλ’ ὑπὸ τὰς αὐτὰς δᾷδας τοῦ ὑμεναίου ἀντὶ νεκρικῶν λαμπάδων, καὶ μὲ τὴν ἰδίαν νυμφικὴν ἐσθῆτα ἀντὶ σαβάνου!]
Κ. Φ. Σκ.