Ἐπὶ τῶν χλωρῶν βουνῶν
τὰς θυμέλας τὰς μεγάλας
καίει θεῖ’ ἀρώματα
ἡ ὡραί’ Αὐγή.
Νέον Ἔαρ ποθεινὸν
τῇ προτείνει τὰς ἀγκάλας,
καὶ μὲ ζῶντα χρώματα
ἐστολίσθ’ ἡ Γῆ.
Εἰς τὰς φλέβας τοῦ Παντὸς
σφύζει τῆς ζωῆς τὸ νᾶμα,
καὶ αὐτοὺς τοὺς χάλικας
γονιμοποιοῦν·
κ’ εἰς τὰ στήθη του ἐντὸς
μύρι’ ἄνθη ἐν τῷ ἅμα
μὲ ποικίλους κάλυκας
τώρ’ ἀναβιοῦν.
Τώρα εἶναι ὁ καιρός,
ποῦ λαλεῖ παρὰ τὰς βρύσεις
μύθους εἰς τ’ ἀνθήλιον
Ἔρως πτερωτός.
Ποῦ τελεῖ περιχαρῶς
νέα καὶ σφριγῶσα Φύσις
ἑορτὴν γαμήλιον
μετὰ τοῦ φωτός.
Ναϊάδες τοὺς χοροὺς
καὶ τοὺς κώμους παρατείνουν
παρὰ τὰ ποτάμια
ἐν λευκῇ στολῇ.
Καὶ μὲ φθόγγους λιγυροὺς
αἰθεροπλανεῖς ἐντείνουν
τὰ ἐπιθαλάμια
οἱ κορυδαλοί.
Ἀπὸ κοίτης γαλανῆς
μὲ μορφὴν ἀκτινοβόλον
ὁ νυμφίος Ἥλιος
αἴρετ’ ἐν σιγῇ.
Ἐξαισίας ἡδονῆς
τ’ οὐρανοῦ πληροῖ τὸν θόλον
καὶ ἡ ὅλ’ ὑφήλιος
τὸν ὑμνολογεῖ.
