Πρὸς δύσιν ὁ ἥλιος κλίνει,
κ’ εἰς νέφη ἐκρύβη χρυσᾶ.
Λεπτὴ ζεφυρῖτις φυσᾷ
κι’ ἀρώματα χύνει.
Ἡ γλαὺξ τὸν κλαυθμόν της τονίζει·
τὸ ᾆσμα σιγᾷ τῶν πτηνῶν·
ἀχλύς τὰς μορφὰς τῶν βουνῶν
ἠρέμα σκοτίζει.
Ἀγέλη λευκὴ καταβαίνει
τὸν λόφον, καὶ ἦχον γνωστὸν
συμψάλλει ὁμὰς ἐργατῶν,
ἐνῷ διαβαίνει.
Πρὸς τ’ ᾆσμά των μέλπ’ ἡ φλογέρα,
κ’ ἠχεῖ τῶν ἀμνῶν βλυχηθμός.
Κ’ εὐήχων κωδώνων ῥυθμὸς
πληροῖ τὸν ἀέρα.
Ἰδοὺ καὶ ἡ λίμν’ ἡ μεγάλη!
Εὐθύμως τραχεῖς ἁλιεῖς
ἀνέλκουν, τὴν ἄγκυραν εἷς,
τὸ δίκτιον ἄλλοι.
Καὶ μ’ ἔρρυθμον δοῦπον τῆς κώπης
ἡ λέμβος ἐγγύς μου περᾷ.
Κυλίουν μ’ ἀφροὺς τὰ νερὰ
καὶ τρίζει ἡ τρόπις.
Ὠχρὰ δ’ ἀπ' ἀντίκρυ Σελήνη,
τὰς ἄκρας ἀφεῖσα τῆς γῆς,
ἐν μέσῳ βαθείας σιγῆς
τὴν λάμψιν της χύνει.
Καὶ τ’ ἄστρα μὲ νεύσεις βλεμμάτων,
ἀγάπην ποθοῦντα κρυφήν,
φιλοῦν τὴν ἰδίαν μορφὴν
ἐπὶ τῶν ὑδάτων.
