Αθηναΐς/Α/5/Γεώργιος Ουάσιγκτων
| ←Φιλαυτία, φιλαργυρία | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 5 Γεώργιος Οὐάσιγκτων |
Σύντομος καταστατικὴ τῶν ἐν Ἀθήναις ἀγαθοεργῶν καταστημάτων→ |
Μικρὸν ἀνωτέρω εἴδομεν τὸν Γεώργιον, ὑπείκοντα τῇ θείᾳ τῆς πατρίδος φωνῇ, καὶ πολεμοῦντα μετὰ τῶν συμπατριωτῶν αὐτοῦ κατὰ Γάλλων καὶ Ἰνδῶν, νῦν ὅμως θέλομεν ἴδει αὐτὸν ἀγωνιζόμενον κατὰ τῶν τέκνων τῆς χώρας ἐκείνης, ἐν ᾗ ὁ πάππος αὐτοῦ τε καὶ τῶν πλείστων αὐτοῦ συμπατριωτῶν εἶδον τὸ πρῶτον τὸ λαμπρὸν τοῦ ἡλίου φῶς, ἐν ᾗ τὸ πρῶτον τὸ γλυκὺ τῆς μητρὸς καὶ τοῦ πατρὸς ὄνομα ἐψέλλισαν, καὶ ἐν ᾗ χρυσᾶ τῆς νεότητος ὄνειρα εἶδον· καὶ τοῦτο οὐχὶ δι’ ἄλλο τι, ἢ ὅπως σώσῃ τοὺς συμπατριώτας του ἀπὸ τὴν ἀνόητον ὑπερηφανείαν, τὸν ἐγωϊσμὸν καὶ τὴν καταπίεσιν τῆς Ἀγγλίας, ἣν πάντα τὰ μοναρχικὰ ἔθνη ἐξασκοῦσιν ἐπὶ τῶν μικροτέρων καὶ ἀσθενεστέρων λαῶν, τῶν τέκνων τούτων τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητος.
Το Ἀγγλικὸν κοινοβούλιον σκοποῦν ἀφ’ ἑνὸς μὲν νά συνενέγκωσι καὶ αἱ ἐν τῇ βορείῳ Ἀμερικῇ ἀποικίαι πρὸς ἀπότισιν τοῦ δημοσίου χρέους, ὅπερ εἶχεν αὐξηνθῆ σημαντικῶς ἕνεκα τοῦ ὑπὲρ τῶν ἀποικιῶν πολέμου, οὗ ἄρτι ἐμνημονεύσαμεν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ, ὃ καὶ κυριώτατον, ἵνα καταστήσῃ σεβαστὸν τὸ δικαίωμα τῆς μητροπόλεως, νά ἐπιβάλλῃ φόρους ταῖς ἀποικίαις καὶ ἄνευ τῆς συγκαταθέσεως αὐτῶν, ἐξέδοτο πρῶτον νόμον «πρᾶξιν χαρτοσήμου» καλούμενον, δι’ οὗ ἅπασαι αἱ τῶν Ἀμερικανῶν συναλλαγαὶ ὤφειλον νὰ γίνωνται ἔτι χαρτοσήμου, φέροντος ἐκτετυπωμένην τὴν σφραγῖδα τῆς Βρετανικῆς κυβερνήσεως· ἔπειτα δὲ ἐξεδόθησαν καὶ ἄλλοι νόμοι, δι’ ὧν ἐπεβάλλετο φόρος ἐπὶ τοῦ τεΐου, ὑέλου, καὶ χάρτου. Κατ’ ἀρχὰς μὲν διεμαρτυρήθησαν οἱ Ἀμερικανοὶ κατὰ τῆς προφανοῦς ταύτης παραβάσεως τοῦ δικαίου τῶν ἀποικιῶν, ἐφ’ ᾧ καὶ ἀντιπροσώπους ἔπεμψαν πρός τε τὰς Βουλὰς τῆς μητροπόλεως καὶ τον βασιλέα πρὸς ἀνόρθωσιν τῆς ἀδικίας καὶ παρανομίας, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ φωνὴ αὐτῶν δὲν εἰσηκούετο, συνῆλθον τὴν 4 Σεπτεμβρίου 1774 ἐν τῇ ἐν Φιλαδελφία συνόδῳ, καθ’ ἣν ἀπεφάσισαν νὰ διακοπῇ πᾶσα μετὰ τῆς Ἀγγλίας ἐμπορικὴ σχέσις. Ἐπειδὴ δὲ μετὰ ταῦτα ἡ βρετανικὴ κυβέρνησις ἐζήτησε νὰ ὑποτάξη τοὺς Ἀμερικανοὺς διὰ τῶν ὅπλων καὶ ἤρξατο τῶν ἐχθροπραξιῶν, οἱ ἀντιπρόσωποι δέκα καὶ τριῶν ἐπαρχιῶν ἤτοι τῆς Νέας Ἀμψχίρης, Κάτω Μασσαχουσέτης, Ῥονδισλάνδης, Κοννεκτικούτης, Νέας Ὑόρκης, Νέας Ἰερσέης, Πενσυλβανίας, Δελαβάρας, Μαριλάνδης, Βιργινίας, βορείου Καρολίνης, μεσημβρινῆς Καρολίνης καὶ Γεωργίας, συνῆλθον εἰς δευτέραν ἐν Φιλαδελφίᾳ σύνοδον, ἐν ᾗ κηρύξαντες κατεπείγουσαν τὴν ἀπώθησιν τῶν εἰσβαλόντων ἀγγλικῶν στρατευμάτων, ἀνέδειξαν τὴν 15ην Ἰουνίου 1775 ἀρχιστράτηγον τοῦ πολέμου ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ τον Οὐασιγκτῶνα. Ἡ ἐκλογὴ αὕτη τῆς συνελεύσεως ἐνέπλησε τὸν λαὸν ἀγαλλιάσεως καὶ ἐλπίδος· ὁ δὲ Οὐάσιγκτων κατ’ ἀρχὰς μὲν, συναισθανόμενος τὸ βάρος τῆς ὑπηρεσίας ἣν ἀνεδέχετο, ἀπεποιεῖτο, τῇ φωνῇ ὅμως τῆς πατρίδος ὑπείκων ἀπεδέχθη τὸ σπουδαιότατον τοῦτο καθῆκον, ἐκφωνήσας δημοσίᾳ κατὰ τὴν ἀνάῤῥησιν αὐτοῦ ἐν τῇ Συνελεύσει τὸν μεστὸν φιλελευθερίας, φιλοπατρίας καὶ πλήρους αὐταπαρνήσεως ἐκεῖνον λόγον, τὸν δυνάμενον καὶ αὐτοὺς τοὺς λίθους νὰ συγκινήσῃ, καὶ τὸν ὁποῖον δυστυχῶς διὰ τὸ στενὸν τοῦ χώρου δὲν δυνάμεθα νὰ καταχωρήσωμεν, προσθέσας ἐν τέλει ὅτι οὐδ’ ὀβολὸν θέλει δεχθῇ εἰς μισθὸν.
Ἀναλαμβάνων ὁ Οὐάσιγκτων τὴν ἀρχιστρατηγίαν εὗρε τὸν στρατὸν ἐν οἰκτρᾷ καὶ, ἀθλίᾳ καταστάσει, ἄνευ πειθαρχίας καὶ ἐξασκήσεως, πάραυτα ὅμως ἀνέδειξε τὴν στρατηγικὴν αὐτοῦ ἱκανότητα, καταρτίσας αὐτὸν ὡς οἷοντ’ ἄριστα.
Ἡ πρώτη μάχη, ἐν ᾗ ὁ Οὐάσιγκτων ἔλαβεν τὸν ἄφθαρτον τῆς δόξης στέφανον ἐγένετο τὴν 17ην Μαρτίου 1776 ἐν Βοστώνῃ. Ἐν τῇ μάχῃ ταύτῃ οἱ Ἄγγλοι ὑπὸ τὸν στρατηγὸν Χάου τὴν χώραν ταύτην κατέχοντες, ἀπεκρούσθησαν γενναίως ὑπὸ τῶν Ἀμερικανῶν εἰς Ἀλιφάξην. Κατὰ τὴν ἔνδοξον ταύτην ἡμέρα οἱ ἀποικίαι ἐκηρύχθησαν ἐπικράτειαι ἀνεξάρτητοι.
Δευτέρα μάχη αὐτοῦ εἶναι ἦ ἐν Τρεντώνη τὴν 26ην Δεκεμβρίου 1776 συναφθεῖσα, καθ’ ἢν διασκεδάσας τὰ ἀγγλικὰ στρατεύματα καὶ μεγάλως αὐτοῖς καταστροφὰς ἐπενεγκὼν, ᾐχμαλώτισεν 800 ἄνδρας, νικήσας μετ’ ὀλίγον καὶ τρία συντάγματα ἐν Πριγκετώνῃ,
Ἐν τούτοις γενναῖον τῆς εὐγενοῦς καὶ δημοκρατικῆς Γαλλίας τέκνον, ὑπερασπιστὴς τῆς ἐλευθεθερίας καὶ ἰσότητος, ὁ Λαφαγὲτ, ἐμπνευσθεὶς ὑπὸ τῶν ἰδεῶν τῆς Ἀμερικανικῆς ἀνεξαρτησίας, τοῦ προδρόμου τούτου τῆς τοῦ 1789 γαλλικῆς καὶ τῆς τοῦ 1821 ἁγίας ἡμῶν ἐπαναστάσεως, ἧς ὁ ἀγὼν δὲν ἐπεράνθη, μετέβη εἰς τὸ ἕτερον ἡμισφαίριον ἵνα ὑπὸ τὴν σημαίαν τῆς ἐλευθερίας καὶ ἰσότητος πολεμήσῃ κατὰ τῆς τυραννίας καὶ τοῦ δεσποτισμοῦ.
Ἐν τέλει δὲ ὁ Οὐάσιγκτων μετὰ τοῦ Λαφαγὲτ ἀποκλείσας τὸν στρατηγὸν Κορνουάλλην ἐν Ἑβορακοπόλει, συνθηκολόγησε, μετ’ οἰκτρὰν τοῦ Κορνουάλλη ἧτταν, τὴν 19ην Ὀκτωβρίου 1871 συνθήκην ἐπωφελεστάτην τοῖς Ἡνωμέναις Πολιτείαις· ἡ δὲ συνθήκη αὗτη, ἐπεσφράγισε καὶ τὸν πόλεμον.
Τὴν 30ην Νοεμβρίου 1782 συνθῆκαι προκαταρκτικαὶ μεταξὺ Μεγάλης Βρεταννίας καὶ Ἡνωμένων Πολιτειῶν ὑπεγράφησαν ἐν Παρισίοις· τὴν δὲ 3ην Σεπτεμβρίου τοῦ ἐπιόντος ἔτους ὑπεγράφησαν ὁριστικαὶ συνθῆκαι εἰρήνης κηρύττουσαι τὴν ἀνεξαρτησίαν καὶ αὐτονομίαν τῆς πατρίδος Γεωργίου τοῦ Οὐασιγκτῶνος, κληθέντος δικαίως, πατρὸς τῆς πατρίδος.
Ἤδη τὸ φαεινὸν τῆς ἐλευθερίας καὶ ἀνεξαρτησίας φῶς ἀνέτειλεν ἐπὶ τοῦ Ἀμερικανικοῦ ὁρίζοντος, ἤδη τὸ ὄνειρον τοῦ Οὐασιγκτῶνος ἤρξατο λαμβάνον πραγματικότητα. Αἱ ἀνωμαλίαι ὅμως αἱ ἀναποφεύκτως παρακολουθούσαι πᾶν ἄρτι τὸν δούλειον ζυγὸν ἀποτινάξαν καὶ νεοσύστατον ἔθνος, παρηκολούθησαν καὶ τὰς Ἡνωμένας Πολιτείας τῆς Ἀμερικῆς, εὐτυχῶς ὅμως ἐπ’ ἐλάχιστον, ἐπὶ τετραετίαν μόνον, ἤτοι ἀπὸ τοῦ 1783—1787. Τὴν δὲ 17ην Ἰουνίου 1787 ἡ ἐν Φιλαδελφίᾳ συνελθοῦσα Συντακτικὴ τῶν Ἀμερικανῶν Συνέλευσις ἐψηφίσατο τὸ δημοκρατικὸν πολίτευμα, δι’ οὗ ἡ μὲν νομοθετικὴ ἐξουσία ἐδόθη εἰς Βουλὴν τῶν Ἀντιπροσώπων καὶ Γερουσίαν, ἡ δὲ Ἐκτελεστικὴ εἰς πρόεδρον ἐκλεγόμενον ἐπὶ τετραετίαν, μετ’ ἀντιπροεδρίας. Οἱ Ἀμερικανοὶ φόρον εὐγνωμοσύνης τῷ μεγάλῳ ἀνδρὶ Οὐασιγκτῶνι ἐκτίοντες ἐξελέξαντο αὐτὸν ὁμοθυμαδὸν πρῶτον πρόεδρον κατὰ μῆνα Ἰανουάριον τοῦ 1789 ἔτους. Ἀπερίγραπτος δὲ ἦν ἡ ὑποδοχὴ μεθ’ ἧς τὸν πατέρα τῆς πατρίδος ὑπεδέχθησαν εἰς Νέαν Ὑόρκην μεταβαίνοντα ἵνα δώσῃ τὸν ὅρκον ἐνώπιον τοῦ λαοῦ· ἡ κίνησις καὶ τὸ σημαιοστόλιστον τῶν πλοίων, αἱ μουσικαὶ, τῶν τηλεβόλων ὁ κρότος, αἱ ζητωκραυγαὶ, ἃς σύμπας ὁ λαὸς μέχρις οὐρανοῦ ἐξέφερεν, παρέστων θέαμα συγκινητικώτατον. Τιμίως δὲ καὶ εὐσυνειδήτως την ἀνατεθεῖσαν αὐτῷ λειτουργίαν διαχειρισάμενος, ἐνεπιστεύθη καὶ ἐκ δευτέρου τὴν προεδρίαν ὑπὸ τῶν συμπατριωτῶν αὐτοῦ· ἐνῷ δὲ μετὰ τὸ πέρας καὶ ταύτης οἱ ἀπειράριθμοι αὐτοῦ φίλοι παρεκάλουν καὶ ἐβίαζον αὐτὸν ἵνα καὶ ἐκ τρίτου τὴν προεδρίαν δεχθῇ, ἀπεποιήθη, οὐχὶ δι’ ἔλλειψιν σεβασμοῦ πρὸς τὴν παρελθοῦσαν αὐτῶν φιλοφροσύνην, ἢ δι’ ἐξασθένησιν τῆς ὑπὲρ τῆς μελλούσης αὐτῶν εὐδαιμονίας μερίμνης αὐτοῦ, ἀλλὰ διότι ᾐσθάνετο ὅτι ἡ εὐτυχὴς κατάστασις τῆς πατρίδος ἐπέτρεπεν αὐτῷ ν’ ἀπέλθῃ εἰς τὰ ἴδια. Ὅθεν ἐπανῆλθεν εἰς τὴν ἐν τῷ ὄρει Βέρνῳ προσφιλῆ αὐτῷ κατοικίαν ἐν τῷ μέσῳ τῶν οἰκείων αὐτοῦ, ἀποχωρισθεὶς τῶν μεγάλων περιπετειῶν τοῦ πολιτικοῦ βίου ὅπου παρεδόθη εἰς τὸν ἀφελῆ καὶ ἤρεμον ἀγροτικὸν βίον, καταγινόμενος εἰς χρήσιμα καὶ θεάρεστα ἔργα.
Τὸν βίον τοῦτον διῆγεν ἐπί τινα ἔτη· προσβληθεὶς ὅμως τὴν 12ην Δεκεμβρίου 1799 ὑπὸ ὀξείας πνευμονίας, καθ’ ἧς μάτην ἀπέβη πᾶσα ἰατρικὴ βοήθεια, μετὰ τρεῖς ἡμέρας μετέστη πρὸς τὸν οὐράνιον πατέρα ὁ μέγας τῆς ἐλευθερίας υἱός.
Γνωσθέντος τοῦ θανάτου αὐτοῦ, τὸ μὲν νομοθετικὸν σῶμα, Βουλὴ καὶ Γερουσία, πρῶτον μὲν ἐψηφίσαντο πένθος ἐθνικὸν ἐπὶ ἕνα μῆνα, καὶ ἵνα τὰ μέλη ἀμφοτέρων τῶν σωμάτων φέρωσιν ἐνδύματα πένθιμα καθ’ ἅπασαν τὴν σύνοδον, δεύτερον δέ ἐξελέξαντο ἀνὰ μίαν ἐπιτροπὴν ἵνα ὡς καταλληλότερον ἀποδοθῶσι τιμαὶ εἰς ἄνδρα, πρῶτον γενόμενον ἐν πολέμῳ, πρῶτον ἐν εἰρήνῃ καὶ πρῶτον ἐν ταῖς καρδίαις τῶν συμπολιτῶν αὐτοῦ· σύμπας δ’ ὁ λαὸς τῶν Ἡνωμένων τῆς Ἀμερικῆς Πολιτειῶν ἐθρήνησε τὸν Οὐασιγκτῶνα, αἰσθανόμενος τὴν στέρησιν τοῦ μεγίστου αὐτοῦ εὐεργέτου. Ἐτάφη δὲ ἐν τῷ ἐν ὄρει Βέρνῳ μνημείῳ, ἐφ’ οὗ ἀναγινώσκεται ἡ ἐπιγραφὴ αὕτη:
Γ. Μητσοπουλοσ.