Έρως και Ψυχή
| ←Σαλώμη | Σκαραβαίοι και Τερρακότες Συγγραφέας: Έρως και Ψυχή |
Ύπνου δάκρυα→ |
Σαν ἄστρου τρεμοφέγγισμα, Ψυχή, στὴ σκοτεινιά σου
—τὸ μούχρωμα ἢ σύθαμπα μέσα στἀπόσκια δάση—
ἀντίκρυσες τὸν Ἔρωτα στὸ γλυκανάβλεμμά σου·
ξεχνᾷς τὴ γῆ· κι αὐτὸς γιὰ σὲ τὰ οὐράνια ἔχει ξεχάσῃ.
Κἂν ὄνειρο τὸν ἔβλεπες ποῦ οἱ πόθοι σου εἶχαν πλάσῃ,
μὴ δὲν πετοῦσε ἀληθινὰ μεσονυχτὶς σιμά σου
τὸ φτερωτό σου τὄνειρο, βαθιὰ νὰ ξαποστάσῃ
καὶ φέρῃ φῶς στὴ νιότη σου καὶ φλόγα στὴν καρδιά σου;
Μὰ ὁ πόθος σου ξεχείλισε κι ἄναψες τὸ λυχνάρι·
τῆς γνώσεως τὸ ξυνόμηλο σ’ ἐλάμπασε, παρθένα,
κ’ εἶδες — κάλλιο μὴν εἶχες δῇ — σάρκα ζωῆς νὰ πάρῃ.
Γιατὶ μπορεῖ στὸ πολὺ φῶς, ποῦ σὰν μπουμπούκια ἀνοίγει
τὰ μάτια τὰ παρθενικὰ τὰ βαριοκοιμισμένα,
τὸ πιὸ γλυκό μας ὄνειρο καμμιὰ φορὰ νὰ φύγῃ.