Νεκροκάραβου μέγα ἀρμενοπάνι
Τοῦ πόνου ἡ ἀντάρα ὀμπρός μας μαῦρο ἐστήθη·
Τῆς μάννας μας πατρίδας τ’ ἅγιο ἀστῆθι
Τὸ ξέσκισε τῆς Μοίρας τὸ δρεπάνι.
Ξανάφεξε καὶ πάλι ἐροδοφάνη
Νέα πλάση καὶ ὁ καϋμὸς ἐλησμονήθη·
Στὲς καρδιὲς ἡ πατρίδα ἀναγεννήθη
Μὲ τῆς ἐλπίδας τὸ χλωρὸ στεφάνι.—
Κ’ ἡ Ἀγάπη σου — ὢ φιλιὰ ψυχῶν καὶ χάδια—
Μπῆκε στὸ νεκροκάραβο τοῦ Χάρου
Καὶ σοὔμεινε ἡ καρδιὰ γιὰ πάντα ἄχ! ἄδεια!
Ὄχι! σὰν ξεδακρύσῃς ξαναχάρου!
Βλαστάρι ἀγγελικὸ νέου παραδείσου
Σοῦ τὴ νεκρανασταίνει τὸ παιδί σου.
ΟΧΤ. 98
Τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ μονάχου πρέπει
Βασιλικὸ τοῦ τραγουδιοῦ στεφάνι·
Μὲ τὴ λαλιά του, ἰδές, νὰ ξαναϋφάνῃ
Στέργει ἡ ἀρχαία Μοῦσα τὰ χρυσά της ἔπη.
Βάσκαμα ἀχρεῖο τὴ δάφνη του δὲ σέπει·
Προαιώνιες Μοῖρες ἔχουν την μοιράνῃ·
Χολὴ δασκάλων δὲ θὰ τὴν μαράνῃ·
Ἀπ’ τὰ εἴδωλά τους δὲ θὰ μείνῃ ρέπι.
Κι’ ἂν ἀλλουνῶν τῆς Τέχνης τὸ παράσημο
Δόσῃ ὁ Λαός, μὰ ὡς ρήγα θὰ φιλέψῃ
Τὸ Μαρκορᾶ, λογιάζω, τὸ Γεράσιμο,
ποὺ δὲ γεράζει. Ἡ ποίηση ἂς βασιλέψῃ!
Μὲ γενικὲς ἀπόλυτες καὶ ἰσόκωλα
Ἀντὶς νὰ πάμε ὀμπρός, πᾶμε πισόκωλα.
26 ΔΕΚ. 98
