20. Κατὰ τὸν αὐτὸν σχεδὸν χρόνον ὁ Πόπλιος Κράσσος, ἀφ’ οὗ ἔφθασεν εἰς τὴν Ἀκουϊτανίαν, ἥτις, ὡς πρόσθεν ἐλέχθη, πρέπει νὰ θεωρηθῇ ὡς τριτημόριον τῆς Γαλατίας καὶ διὰ τὴν εὐρύτητα τῶν χωρῶν καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ κατενόει ὅτι ἔπρεπε νὰ πολεμήσῃ ἐν ἐκείνοις τοῖς τόποις, ὅπου πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ὁ ὕπαρχος Λεύκιος Βαλέριος Πραικόνιος ἡττηθέντος τοῦ στρατοῦ ἐφονεύθη, καὶ ὁπόθεν ὁ ἀνθύπατος Λεύκιος Μάλλιος ἀποβαλὼν τὰς ἀποσκευὰς διέφυγεν, κατενόει ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ καταβάλῃ μετρίαν ἐπιμέλειαν. Ὅθεν προνοήσας περὶ σίτου, συναθροίσας ἐπικουρίαν καὶ ἱππικόν, πλὴν δὲ τούτων πολλοὺς γενναίους ἄνδρας ὀνομαστὶ προσκαλέσας ἐκ τῆς Τολώσης καὶ Ναρβῶνος, αἵτινες εἶναι πόλεις τῆς Γαλατίας, ὁμόρου ταύτης τῆς χώρας, εἰσήγαγε τὸν στρατὸν εἰς τὴν χώραν τῶν Σοντιάτων. Οἱ δὲ Σοντιάτεις μαθόντες τὴν ἄφιξιν αὐτοῦ, μεγάλας δυνάμεις συναγαγόντες καὶ ἱππικόν, δι’ οὗ πλεῖστον ἠδύναντο, ἐν τῇ πορείᾳ τὸν ἡμέτερον στρατὸν προσβαλόντες τὸ μὲν πρῶτον συνῆψαν ἱππομαχίαν, εἶτα δὲ, έπειδὴ τὸ μὲν ἱππικὸν αὐτῶν ἀπεκρούσθη, οἱ δὲ ἡμέτεροι κατεδίωκον αὐτό, αἰφνιδίως ἐπέδειξαν τὰς πεζικὰς δυνάμεις, τὰς ὁποίας εἶχον καταστήσῃ ἐν κοιλάδι πρὸς ἔνεδραν. Οὗτοι δὲ προσβαλόντες τοὑς ἡμετέρους διεσκεδασμένους ἀνενέωσαν τὴν μάχην.
21. Ἐπολέμησαν ἐπὶ πολὑ καὶ ἐπιμόνως, ἐπειδὴ οἱ μὲν Σοντιάτεις πεποιθότες εἰς τὰς πρόσθεν νίκας ἐνόμιζον δτι ἡ σωτηρία ὅλης τῆς Ἀκουϊτανίας ἔκειτο ἐν τῇ ἀνδρεία αὐτῶν, οἱ δὲ ἡμέτεροι ἐπεθύμουν νὰ καταδείξωσι, τί ἠδύναντο νὰ κατορθώσωσιν ἄνευ τοῦ στρατηγοῦ καὶ ἄνευ τῶν λοιπῶν λεγεώνων ὑπὸ τἡν ἡγεμονίαν νεανίσκου. Τέλος δὲ οἱ ἐχθροὶ καταπεπονημένοι ὑπὸ τῶν τραυμάτων ἔστρεψαν τὰ νῶτα. Πολλῶν δ’ ἐξ αὐτῶν φονευθέντων ὁ Κράσσος εὐθὺς ἐκ τῆς πορείας ἤρξατο νὰ πολιορκῇ τὴν πόλιν τῶν Σοντιάτων. Τούτων δὲ γενναίως ἀνθισταμένων ἐπήγαγε στοὰς καὶ πύργους. Ἐκεῖνοι δὲ ἄλλοτε μὲν ἐπιχειρήσοντες νὰ κάμωσιν ἔξοδον, ἄλλοτε δὲ ὑπονόμους κατὰ τοῦ χώματος καὶ τῶν
