Σελίδα:Περί του Γαλατικού Πολέμου (1871).pdf/10

προσέθηκεν εἰσέτι ἀφ’ ἑαυτῆς καὶ τὴ ἐπέκεινα Γαλατίαν καὶ ἔτι μίαν λεγεῶνα, «ἵνα μὴ, ἐὰν αὐτοὶ ἀρνηθῶσι, ὁ δῆμος δώσῃ ταύτην εἰς ἐκεῖνον, ne si ipsi negassent, populus ei hanc daret (Σουητ. 22). Εἰς τοῦτο ἴσως συνετέλεσεν καὶ ἡ σκέψις, ὅτι ὁ ἔπαρχος τῆς ἐντὸς τῶν ἄλπεων Γαλατίας μόλις ἠδύνατο νὰ μὴ συμμετάσχῃ τοῦ ἐπέκεινα τῶν ἄλπεων ἐπικειμένου πολέμου. Διότι κατὰ τὸν Μάρτιον ἤδη τοῦ προκειμένου ἔτους εἶχον ἔλθει εἰς τὴν Ῥώμην ἀπειλητικαὶ εἰδήσεις περὶ τῆς Γαλατίας, ἰδίως δὲ περὶ τῆς ἐκστρατείας τῶν Ἑλουητίων (Cic ad alt 4. 19, 2), ἥτις, ὡς εἰκὸς, ἠδύνατο νὰ ἐπιδράσῃ καὶ ἐπὶ τὴν ἐπὶ τάδε ἐπαρχίαν. Οὕτω, παρὰ τὸ σύνηθες, εἶχεν εἰς χεῖρας αὐτοῦ ἐπὶ πολλὰ ἔτη τὴν διοίκησιν χώρας εὐρυτάτης, περιλαμβανούσης ἁπάσας τὰς πρὸς βοῤῥᾶν τῶν Ἄλπεων χώρας, τὴν ἐντὸς τῶν Ἄλπεων Γαλατίαν, μέχρι τῆς Ῥωμανίας (Romagna) καὶ τῶν προπόδων τῶν Ἀπενίνων (διότι ἡ χώρα τῶν Λιγουρίων δὲν ὑπήγετο εἰς τὴν ἐπαρχίαν του) καὶ τὴν Ἰλλυρίαν μέχρι τῶν ὁρίων τῆς Μακεδονίας τ. ἔ. βασίλειον μηδὲ τοῦ μεγίστου ἐν τῇ σημερινῇ Εὐρώπῃ ἐλαττούμενον· Ὁ Καῖσαρ κατώρθωσεν ὅ, τι μόλις ἐφαίνετο ἐπιθυμῶν. Ὁ δὲ Πομπηΐος καὶ ὁ Κράσσος, προθύμως συνδραμόντες αὑτὸν, μόλις προῃσθάνοντο, ὁποῖον ἰσχυρὸν ὅπλον ἐναπέθεντο εἰς τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ ἀνταγωνιστοῦ αὐτῶν· ἡ δὲ κατὰ τὴν ἀπουσίαν τοῦ Καίσαρος προθύμως συνδρομὴ καὶ ἐνέργεια αὐτῶν ὑπὲρ τῶν συμφερόντων ἐκείνου, ἀποδεικνύει ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν ἀποτύφλωσιν αὐτῶν, ἀφ’ ἐτέρου δὲ τὴν σύνεσιν τοῦ Καίσαρος, ὅστις ἄφινεν αὐτοὺς νὰ πιστεύωσιν ὅτι μόνοι ἐκεῖνοι διηύθυνον τὰ πράγματα, ἐν ᾧ αὐτὸς συνεῖχε στερεῶς τὰ νήματα τῶν γεγονότων, ὅπερ ἕνεκα τῆς γειτνιάσεως τῆς ἐπὶ τάδε ἐπαρχίας, δι’ ἧς ἐκράτει τῆς Ἰταλίας, ἔτι μᾶλλον ἦτο δυνατὸν, οὕτως ὥστε ὁ Πομπηΐος εἰς μάτην εἶχεν ἐλπίσῃ νὰ καταστήσῃ αὐτὸν ἀβλαβῆ διὰ τῆς ἀπὸ τῆς Ῥώμης ἀπομακρύνσεως. Εἰς μάτην ἀπέτρεπεν ὁ ἀείποτε ἀπαισιοδοξῶν Κάτων, (προλέγοντος Κάτωνος, ὡς εἰς ἀκρόπολιν τὸν τύραννον αὐτὸν ταῖς ἑαυτῶν ψήφας