Ποῦ θὰ τὴν βάλῃς;
Ποιάν;
Τὴ πεθερά σου.
Τί;
Σοῦ ἔφερα μιά....,
Πεθερά;
Ναὶ, πεθερά, καὶ κύτταξέ την σοῦ ἔχει κ’ ἕνα καμάρι.
[Εἰσέρχεται ἀχθοφόρος φέρων ἐπ’ ὤμου γύψινον ἄγαλμα γυναικὸς ἀρχαίας, μετρίου ἀναστήματος.]
Ἆ!
Δὲ μοῦ εἶπες ὅτι καὶ πηλένια ἂν ἦταν θὰ σοὔκανε; νὰ ἐγὼ, σοῦ ἔφερα ἀπὸ γύψο ποῦ ἀξίζει καὶ παραπάνω.
Ἐδῶ, ἐδῶ φέρ’ την.
Ἡ Στυλιανὴ λέγει τῷ ἀχθοφόρῳ νὰ τοποθετήσῃ αὐτὴν κατὰ γῆς, εἶτα θέτει αὐτὴν ἐπὶ τινος ἑδωλίου, κατόπιν μεταφέρει αὐτὴν εἰς τὸ ἄλλο ἄκρον τῆς σκηνῆς καὶ θέτει αὐτὴν ἐπί τινος τραπέζης. Βλέπουσα ὅτι ἐτοποθετήθη ὑψηλὰ μεταφέρει αὐτὴν ἐπί τινος ἑδωλίου. Ὁ ἀχθοφόρος εἰς πᾶσαν μετακίνησιν δεικνύει σημεῖα δυσαρεσκείας· ἡ Στυλιανὴ ὁτὲ μὲν εὐχαριστεῖται διὰ τὴν τοποθέτησιν, ὁτὲ δὲ δυσαρεστεῖται· περὶ τὸ τέλος τοῦ διαλόγου τὸ ἄγαλμα εὑρίσκεται ἐπί τινος ἑδωλίου ἀριστερᾷ, εἰς τὸ ὕψος τῆς Στυλιανῆς ἱσταμένης, ἥτις θωπεύει καὶ κατασπάζεται αὐτὸ, ἐν συγκινήσει.
Τί εἶνε αὐτό;
