ρέματα εἶχα τοποθετήση καὶ τυλίξῃ μὲ τὸ σινδόνι ἐγὼ αὐτὸς καὶ ὁ ἴδιος ἐκλείδωσα τὸν μάρσιππον. Μήπως ἡ παρουσία τοῦ ἐντόμου ἦτο καὶ δι’ ἐμὲ οἰωνός;
Ἤμεθα καὶ οἱ δύο ἀκίνητοι καὶ ἡ ἀράχνη καὶ ἐγὼ ἐπί τινα λεπτά. Ἐπὶ τέλους ἐπῆρα τὸ σινδόνι, μὲ προσοχὴν ἀπὸ τὰ τέσσαρα ἄκρα, τὸ ἐτίναξα εἰς μίαν γωνίαν τοῦ θαλάμου, ὅπου ἡ ἀράχνη συνεσπειρώθη.....
Μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἤμην εἰς Μαριούπολιν, μετὰ ἕνα μῆνα δέ, τῇ μεσολαβήσει σεβαστοῦ μου φίλου, ἐτέλουν τοὺς ἀραβῶνας μου, καὶ μετὰ τρεῖς μῆνας ἐνυμφευόμην…
Τὴν ἄνοιξιν τοῦ ἰδίου ἔτους μετέβην εἰς Γ… διπλός, κατὰ τὴν εὐχὴν τῶν φίλων μου, οἵτινες μὲ συνεχάρησαν ἐγκαρδίως, εἰς πρώτην δὲ συνάθροισίν μας τοῖς ἀφηγήθην τὸ μὲ τὴν ἀράχνην ἐπεισόδιον.
— Τί λές, φιλόσοφέ μου; ἠρώτησε τὸν σκεπτικόν μας ὁ γέρων Φ.
— Δὲν ἀλλάζω γνώμας ἐγώ, εἶπεν ἐκεῖνος…
— Καὶ κάμνεις καλά· μ’ αὐτὸν τὸν τρόπον σώζεις τὴν φήμην σου ὡς φιλοσόφου, ἀνταπήντησεν ὁ Φ.
— Μὲ τὴν ἀράχνην ὅμως κύριε Φ. εἶπε κάποιος, δὲν ἐμάθαμεν τὸ τέλος τῆς ἱστορίας τῶν κεράτων.
— Ἀλλὰ μόνον περὶ προλήψεων ἐπρόκειτο, εἶπεν ὁ Φ.
— Ἀδιάφορον, θέλομεν τὸ τέλος.
Ἰδοὺ λοιπὸν μὲ ὀλίγας λέξεις. Ὅταν ὁ Π. ἐβεβαιώθη περὶ τῆς συμφορᾶς του, ἠκολούθησαν σκηναὶ σπαραξικάρδιοι. Ἡ σύζυγός του πράγματι μετά τινας ἡμερας ἔφερεν εἰς φῶς ἓν ἀγοράκι. Ὁ Π. δὲν εἶχε τὸ θάρρος νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸν κοιτῶνά της.
Ἔκλαιε καὶ ἐκόπτετο, ὅταν δ’ ἐκείνη ἀνέλαβε, τὸν προσεκάλεσε καὶ ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του ὁδυρομένη. Ἦτο θῦμα ἀγρίας ἐπιθέσεως ἑνὸς ἐξαδέλφου της.... Ὁ φίλος μου ἐπείσθη, ἀλλὰ καὶ μ’ ἐσυμβουλεύθη τί νὰ κάμῃ, καὶ ἐγὼ δὲ
