Σελίδα:Διηγήματα (Αξιώτης).pdf/116

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 110 —

δύο, ἐξήλθομεν καὶ ἐτοποθετήθημεν ἐντὸς τοῦ ἐλκήθρου, στηρίζοντες τὰ νῶτα ἐπὶ προσκεφαλαίων. Ὁ ἁμαξᾶς μας ἐκάθησεν ἐπὶ τοῦ ἐδωλίου του, ἐπῆρε τὰ ἡνία καὶ παρώτρυνε τὰ ἄλογα διὰ τοῦ συνήθου «νοὺ, στὸ Θεό.» Αὐτὰ ἔκαμαν μίαν πρὸς τὰ ἐμπρὸς κίνησιν, τὸ ἔλκηθρον ἔτριξε δὶς, τρὶς καὶ ἐκυλίσθη ἐπὶ τῆς ἁπαλῆς χιόνος.

Μετὰ δύο ὥρας ὁ ἥλιος ἦτο ὑψηλά. Εἶνε ἐκτάκτως μαγευτικὴ ἡ θέα τοῦ χιονισμένου κάμπου ὑπὸ τὰς ἡλιακὰς ἀκτῖνας καὶ μόνον ὅτι κουράζει τὴν ὅρασιν ἡ ἀτελεύτητος ἐκείνη λευκότης. Ὅλα κάτασπρα καὶ ὑψώματα καὶ κοιλάδες, ποῦ καὶ ποῦ δὲ μόνον διακρίνεις μελανάς κηλῖδας· εἶνε χαμόδενδρα ἢ χόρτα ξηρὰ τὰ ὁποῖα δὲν ἔφθασε νὰ θάψῃ τὸ χιόνι καὶ ἐπὶ τῶν ὁποίων εὐχαρίστως ἀναπαύεται τὸ μάτι τοῦ ὁδοιπόρου.

Τὸ ψῦχος ἦτο μέτριον. Ἐταξειδεύσαμεν ἄνευ ἐπεισοδίου τινὸς καὶ πρὸς τὸ ἑσπέρας ἐφθάσαμεν εἰς Ταϊγάνι, ἀπέχον ὑπὲρ τὰ ἑκατὸν βέρστια τῆς Μαριουπόλεως, τοῦ τελικοῦ σκοποῦ τοῦ ταξειδίου μου.

Ἀπεχαιρέτισα τὸν συνταξειδιώτην μου, μεταβάντα παρὰ τῇ οἰκογενείᾳ του, ἐγὼ δὲ κατέλυσα εἰς ξενοδοχεῖον.

Τὴν ἐπιοῦσαν ἐξύπνησα ἐνωρίς, ἐπειδὴ δὲ ἔπρεπε νὰ ἐξέλθω πρὸς ἐπίσκεψιν μερικῶν φίλων, ἡ πρώτη μου φροντὶς ἦτο νὰ ἐνδυθῶ καταλλήλως. Καὶ λοιπὸν ἐγονάτισα ἡμίγυμνος πρὸ τοῦ μαρσίππου μου, τὸν ἐξεκλείδωσα, τὸν ἤνοιξα καὶ τί νομιζετε νὰ εἶδα; Ἀκριβῶς εἰς τὸ μέσον τῆς σινδόνος, ἥτις ἐσκέπαζε τὰ ἐν τῷ κιβωτίῳ φορέματα, ἐκάθητο ἀκίνητος μία ἀράχνη πρώτου μεγέθους! Ἔμεινα κατάπληκτος. Ἡ διήγησις τοῦ γέροντος Φ. ἦτο ζωηρὰ εἰς τὴν μνήμην μου κ’ ἔβλεπα τὴν ἀράχνην, ἀκίνητος, ἐκπεπληγμένος, ἂν θέλετε δέ, καὶ μέ τινα δεισιδαίμονα φόβον! Ἀλλ’ ἅμα παρῆλθεν ἡ πρώτη ἔκπληξις, ἄρχησα νὰ σκέπτωμαι, διατὶ εὑρέθη ἐκεῖ ἡ ἀράχνη καὶ προπάντων, πῶς ἐμβῆκε; Τὰ φο-