καὶ διὲ τὸ δάκρυ τῶν φτωχῶν, τῶν ὀρφανῶν τὴν λύπη,
τὸν πόνο, ποῦ ’πλημμύρησε καὶ ξεχειλίζ’ ἐντός μου!
Δὲν δέομαι γιὰ βασιλιὰ καὶ γιὰ μεγαλοσιάνο:
Γιὰ ἕν’ ἀγαπημένο Σου τὴν προσευχή μου κάνω.
Ἐχθὲς ἀκόμη μιὰ χαρά, σὰν ἥλιος π’ ἀνατέλλει,
σ’ ὅλο τὸν κόσμο ’χάριζε παρηγοριαὶς κ’ ἐλπίδαις.
Σήμερα, σύννεφο θολὸ ἀπ’ τὴν μορφή του θέλει
νὰ μᾶς σκεπάσῃ ταὶς γλυκειαίς, ταὶς πρόσχαραις ἀχτίδαις.
Κι’ ὁ Χάρος μέσ’ στὸ σύννεφο μὲ εἶπαν πῶς ἐφάνη,
στὸ σκελετὸ τὸ χέρι του τ’ ἀπόνετο δρεπάνι!
Καὶ Σύ, Ταμίας τῆς Ζωῆς, Αὐθέντης τοῦ Θανάτου,
ποῦ εἶσαι καὶ δὲν φαίνεσαι, βοήθεια νὰ τοῦ γένῃς!
Ἂν Σὲ προλάβῃ τὸ κακό, ποιόν ἔχεις ἐδὼ κάτου
νὰ κάμῃς ἀντιπρόσωπον ἐντὸς τῆς οἰκουμένης,
νὰ Σοῦ μοιράζῃ τ’ ἀγαθά, ποῦ θὰ τοῦ ἔχῃς δώσει,
μὲ τόσην εὐχαρίστηση μὲ προθυμία τόση;
Γιὰ σήκω! Ζώσου τὸ σπαθὶ κι’ ἀνάβα τ’ ἄλογό Σου,
καὶ πάλεψε τὸν Θάνατο, ποῦ τοὔκατσε στὸ πλάγι!
Αὐτὸς Σοῦ τὸν ἐφθόνησε, γιατ’ ἦταν ἐδικός Σου,
κ’ ἦλθε χωρὶς τὴν ἄδεια Σου καὶ τὸν παραφυλάγει.
Γιὰ νὰ τοῦ θλίψῃ τὴν καρδιά, γιὰ νὰ μᾶς παραπείσῃ,
πῶς δὲν ὑπάρχ’ ἕνας Θεὸς φιλάνθρωπος στὴν κτίση!..
