Ὤ! πῶς νὰ τὸ συλλογισθῶ; Κι’ ὁ νοῦς πῶς νὰ τὸ βάλῃ,
πῶς μία τέτοι’ ἀπόφαση ’μπορεῖ ποτε νὰ γένῃ;
Ἡ σκέψη μ’ ἀναβαίνει μιά, καὶ μιὰ βυθιέται πάλι
μέσα στοῦ νοῦ τὴν θάλασσα τὴν ἀνεμοδαρμένη!
Λὲς ἡ ψυχὴ τὴν μάχεται· λὲς τὴν παλεύει κἄτι·
γιατ’ εἶναι μαύρη καὶ φρικτὴ καὶ χαλασμὸ γεμάτη!..
Μ’ ἂν ἦσαι Σύ, ποῦ ’πρόσταξες ἕν’ ἄγγελον εἰρήνης
νἀρθῇ στὸν κόσμο νὰ τὸν ’βρῇ καὶ νὰ τὸν ἀναπαύσῃ—
ἂν ἦσαι Σύ, ποῦ σπλαχνικὰ τ’ ἀγκάλια Σου προτείνεις,
καὶ τὸν καλεῖς τοὺς οὐρανοὺς μαζί Σου ν’ ἀπολαύσῃ—
ὤ! στρέψε διὲ τὰ ὀρφανά, τὰ δύστυχα λυπήσου,
καὶ πάρ’ αὐτὸ τὸ πρόσταγμα καὶ τὴν βουλὴν ὀπίσου!..
Εἶν’ ὁ Παράδεισος γλυκός,—μ’ αὐτὸς εἶν’ ἐδικός του,
γιὰ τὴν αἰωνιότητα, ὅπου ποτὲ δὲν παύει.
Ὤ! Κόψ’ ἀπὸ τὰ χρόνια μου, κ’ ἐδώ, στὴν γῆ μας, δός του
ζωήν, ποῦ σὰν ἀφήσῃ μιά, ποτὲ πιὰ δὲν θὰ λάβῃ!
Ὤ ναί! Ὤ ναί! Σοῦ δέομαι! Κάμ’ ἔλεος καὶ χάρη,
κι’ ἄφες νὰ ζῇ πρὸς δόξαν Σου, τοῦ Ἔθνους τὸ καμάρι!
