ΠΡΟΣΕΥΧΗ.
ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΤΟΥ ΚΗΔΕΜΟΝΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΖΑΡΙΦΗ.
(Κατὰ τὸ μεσονύκτιον τῆς 28ης Ἰουνίου 1881 ἐν Παρισίοις.)
’Ταράχθ’ ὁ ὕπνος κ’ ἔστησε, Θεέ, τὰ βλέφαρά μου,
σὰν ’λάφια, ποῦ τὸν κίνδυνο μέσ’ στὸν δρυμὸ προσέχουν!
Σὰν βρύσαις μέσ’ στὴν ἔρημο, θερμὰ τὰ δάκρυά μου
τὰ μάγουλά μου τὰ χλωμὰ κατρακυλοῦν καὶ βρέχουν.
Καὶ ἡ φωνή μου θλιβερὴ στὸν ἥσυχον ἀγέρα,
σὰν σήμαντρον ἀκούεται ποῦ θρηνῳδεῖ, Πατέρα!
Ἡ νύχτα παίρνει τὸν ἀχὸ πὰ στὰ φτερὰ τὰ μαῦρα,
καὶ τὸν σκορπίζει μακρυά σταὶς χώραις, ποῦ ὑπνοῦνε.
Καὶ σὰν τὸ κῦμα τοῦ ’γιαλοῦ, ξαναπιστρέφ’ ἡ αὗρα,
γεμάτη μ’ ἄπειραις φωναίς, π’ ἀκοῦσαν κι’ ἀντηχοῦνε:
Εἶν’ ἀγρυπνιὰ καὶ δέηση, π’ ὅλ’ ἡ Χριστιανοσύνη,
γονατιστὴ μ’ ἐμένανε, ’μπρὸς στὸ θρονί σου χύνει.
Κλῖνε τὸ οὗς Σου, κι’ ἄκουσε τῆς γῆς τὸ καρδιοχτύπι!
καὶ νοιῶσε τ’ ἀναφιλητὰ καὶ τὸν καϋμὸ τοῦ κόσμου·
|
