Πῶς μὲ τὴν λάμψιν ὅπου χύνει
στὴν νυχτωμένη μας τὴν γῆ,
εἰς ἀρετὴ καὶ σωφροσύνη
τ’ ὡραῖον φύλον ὁδηγεῖ;
Κ’ ἐπαναφέρει στὴν Ἑλλάδα
ἔργον καὶ σύνεσιν ξανά,
μὲ τὴν ἀνδρόσοφη Παλλάδα,
μὲ τὴν Ἐργάνην Ἀθηνᾶ;
Αὐτῆς τὸ δεξιὸ τὸ χέρι,
κρυφὰ ἀπὸ τ’ ἀριστερό,
τόσα καλὰ νὰ κάμῃ ’ξέρει,
ποῦ ν’ ἀριθμήσω δὲν ’μπορῶ.
Γιατ’ ὁ Χριστὸς τὸ παραγγέλλει.
Κι’ αὐτή, στὸν λόγο του πιστή,
ἡ καλοσύνη της δὲν θέλει
νἆναι στὸν κόσμο ’ξακουστή.
Αὐτὴ λοιπὸν πρέπει μονάχη
κ’ ἡ ὅμοιά της Ἀρετὴ
τὸ πιὸ λαμπρὸ στεφάνι νἄχῃ,
στὴν κορυφή της τὴν σεπτή.
