Χαραυγή
| Χαραυγή Συγγραφέας: |
| Τα έργα του Λορέντσου Μαβίλη (1922) |
Ἀχνά, σὰν τὸ ροδόβαμμα μιᾶς πρώτης
Ἀνήξερης ἀγάπης, ξημερόνει·
Τὴν ἀπάρθενη θάλασσα φουσκόνει
Σὰ γλυκοανασμὸς πάναγνης νιότης,
Καὶ σὰν ἄνθια κυλάει τὸν κάτασπρό της
Ἀνάλαφρον ἀφρό, καὶ ἡ γῆς ἀσκόνει
Τὴ λευκὴ καταχνιὰ καὶ φανερόνει
Τὴν ὀμορφάδα τῆς αἰωνιότης
Ἄγγιχτη, ἀφίλητη, ἀθώρητη. Μένει
Σαστισμένη ἡ ψυχὴ στὴ δροσεράδα
Τοῦ ἀγέρος ποῦ ὅσο πάει καὶ ἀσπρογαλιάζει·
Τὸ πάθος ξεστοχάει καὶ ἀναγαλλιάζει,
Σὰν ὁ ἄγριος κρίνος ποῦ ξανοίγει ἀράδα,
Στὴν ἄπειρη ὡραιότη ἐρωτεμένη.
26 ΜΑΡΤ. 99