Στροφαί εις Βύρωνα
| ←ᾨδὴ ἐπιθανάτιος | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Στροφαὶ εἰς Βύρωνα |
Ὁ θάνατος τοῦ Ἰβραΐμη→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Αὐτὸ τὸ μέλαθρον, ὦ ξένε,
Οὗ τινος κεῖνται λελειμμέναι
Αἱ βάσεις μόναι καὶ εἷς τοῖχος,
Οἴκου ἐρείπιον φιλτάτου,
ἐγκρύπτει Μούσης ἀθανάτου
Ὀμφὴν καὶ ἴχνη ἐνδομύχως.
Τοῦ Βύρωνος ποτὲ γλυκεῖα
Ὑπῆρξεν αὕτη κατοικία,
Ὅτε ὁ Φοῖβος τῆς Ἑλλάδος
Πτεροφυοῦντα κύκνον ἔτι
Τὸν εἶδεν εἰς δουλείας ἔτη
Ὑπὸ τὸν βράχον τῆς Παλλάδος.
Ἀλλὰ τοὺς πόθους του δὲν στέγει
Οἶκος· τὸ ἔδαφος τὸν φλέγει.
Ὁ ἀνατέλλων καὶ ὁ δύων
Ἥλιος εὕρισκεν ἐκεῖνον
Μὲ σύννουν μέτωπον καὶ κλίνον
Ῥεμβάζοντα ἐπ’ ἐρειπίων.
Κ’ ἐνῷ ἠτένιζε μὲ σέβας
Καὶ μὲ πυρπολουμένας φλέβας,
Ἡ Μοῦσα τῷ ἀπεκαλύφθη.
Κ’ ἡ ἱερά της εἰς τὰ στήθη
Τοῦ ποιητοῦ δὲν ἐκοιμήθη
Φλὸξ πλέον, ἅπαξ ὡς ἀνήφθει
Ἡ ἀγανάκτησις, τὸ μῖσος,
Κατὰ τυράννων, δούλων ἴσος
Θυμὸς τὴν λύραν του ὁπλίζει.
Πῶς ! ἡ φυλὴ τῶν Θρασυβούλων
Χαύνων φυλή! ἀγέλη δούλων!
Οὐδ’ ἐνθυμεῖται, οὐδ’ ἐλπίζει!
Ὁ παιδιόθεν λογισμός του,
Ἡ Ἑλλὰς ἔκειτο ἐμπρός του
Νεκρὰ καὶ ἄπνους, πλὴν ὡραία.
Ἄλλη ψυχὴ ὀργᾷ πρὸς ἄλλα·
Αἱ δὲ μεγάλαι τὰ μεγάλα
Ἠγάπησαν καὶ τὰ γενναῖα.
Καὶ εἰς τὴν χώραν τὴν ὁποίαν
Διὰ τὴν ἄληκτον δουλείαν,
Καὶ τῶν δεινῶν τὸ μέγα κῦμα,
Ἐθρήν’ ἡ συμπαθής του λύρα,
Τῷ προητοίμαζεν ἡ Μοῖρα
Καὶ δάφνην ἥρωος καὶ μνῆμα!
Αὐτὸ τὸ μνῆμα σεβασθῆτε
Ὅσοι τοῦ Βάαλ προσκυνεῖτε
Τὸ εἴδωλον, τὰ ἑρπετά του!
Ἐπὶ τοῦ Ἰονίου βλέπει·
Ἐκεῖθεν πρὸς τὴν γῆν σας τρέπει
Ὀργίλον βλέμμα ἡ Σκιά του.
Ἡρώων πόλις Μισολόγγι,
Εἰς σὲ οἱ ἔσχατοί του φθόγγοι
Ἐξέπνευσαν οἱ τεθλιμμένοι.
Τὸ σῶμα ἔχει ἡ Ἀγγλία·
Ἀλλ’ ἡ μεγάθυμος καρδία
Εἰς σὲ καὶ τὴν Ἑλλάδα μένει.
Παρὰ τὸ φίλον του στοιχεῖον
Εὕδει τῆς λύρας ὁ Ἀμφίων,
Ὁ μέγας τῶν παθῶν ζωγράφος,
Καὶ ὅταν Νότος λιγὺς πνέῃ,
Πλησίον μελῳδεῖ καὶ κλαίει
Τὸ κῦμα, τῆς Σαπφοῦς ὁ τάφος.
Ἀπὸ τὸν βράχον τῆς Λευκάδος,
Ἀπὸ τὰ ὄρη τῆς Ἑλλάδος,
Δύο Σκιαὶ ὁρμοῦν, ζητοῦνται.
Ὡς ἀλκυὼν μὲ ἀλκυόνα
Εἰς τὴν βοῶσαν ἠϊόνα
Θρηνοῦν καὶ ἀνεμοφοροῦνται!
Ὕμνους, λατρείαν τῶν αἰώνων,
Μόνον ’ς αὐτοὺς ἡ λύρα μόνον
Δὲν ἔδωσε τὴν εὐτυχίαν.
Μήστωρες τέχνης ἀθανάτου,
Εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ θανάτου
Ἐζήτησαν τὴν ἡσυχίαν.
Ἡ φήμη τὄνομά των στέλλει
Καὶ ὅπου πρῶτον ἀνατέλλει
Καὶ ὅπου δύνει ἡ ἡμέρα.
Ἀλλ’ ἴσως τόσον τὸ γλυκύ των
Ἆσμα δὲν ἔθελγεν, ἂν ἦτον
Ἡ λύπη των ὀλιγωτέρα.
Τῆς τυφλωθείσης ἀηδόνος
Ῥέει γλυκύτερος ὁ στόνος,
Εὐστροφωτέρα ἡ φωνή της.
Ἀπὸ δεινὸν δ’ ὀστρέου πάθος
Εἰς τοῦ Ὠκεανοῦ τὸ βάθος
Ἐκφύεται ὁ μαργαρίτης!