Στο ίδιο λεύκωμα (Βλέπω τ' αστέρια τ' ουρανού)
| Στὸ ἴδιο λεύκωμα Συγγραφέας: |
| Τα έργα του Λορέντσου Μαβίλη (1922) |
Βλέπω τ’ ἀστέρια τ’ οὐρανοῦ νὰ λάμπουν σκορπισμένα
Καὶ νὰ κινιοῦνται ἄπαυτα ’ς τὸν ἄπειρον αἰθέρα,
Καὶ τὸ φεγγάρι ὅτ’ ἀπαντᾷ ἢ φεύγει τὴν ἡμέρα
’Σ τὰ δυὸ γαλάζια φέγγοντας στοιχειὰ ζευγαρωμένα.
Βλέπω τὴ θάλασσα, τὴ γῆ, τὲς λίμνες, τὰ λαγγάδια
Καὶ τὴν πολύμορφη ζωὴ ’ς τὴ φύσι ὅλη σπαρμένη,
’Σ τὸ πέλαγο καὶ ’ς τὴν ξηρά, ἢ καὶ ὅταν φτερωμένη
Μαγεύει μ’ ἀηδονιοῦ φωνὴ τῆς νύκτας τὰ μαυράδια.
Κι’ ὅμως τυφλὰ τὰ μάτια μου δὲν βλέπουν νὰ ὁδηγάῃ
Αὐτὰ τὰ αἰθέρια σώματα τὸ δάκτυλο τὸ θεῖο!…
Κωφὰ τ’ αὐτιά μου δὲν ἀκοῦν τ’ ἄφραστο μεγαλεῖο
Τῆς ἁρμονίας τῆς φύσεως ποὺ αὐτὸν δοξολογάει.
Ὅταν μονάχα ἰδῶ καρδιὰν ἁγνὴ μὴ πειραγμένη
Ἀπὸ τὰ πάθη τ’ ἄπειρα ὁποῦ μᾶς περιζώνουν,
Ἂχ τότε πλέον τὰ δάκρυα τὴν ὄψη μου θολόνουν,
Ὁποῦ δὲν εἶχε πρῶτα ἰδῇ τὸν Πλάστη τυφλωμένη.
Ἀλλοῦ μὴ ζήτα τὸν Θεόν, ἀδόλιαστη παρθένα·
Εἰς τὴν καρδιά σου θὰ τὸν βρῇς. Κάμε του εὐχὴ δι’ ἐμένα.
24 ΙΟΥΛΙΟΥ 1878