Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/59

45

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

εἰ μὴ γάρ μ’ ἱερῇσιν ἐπιγνάμψαντες ἄκρῃσι
κόλπον ἔσω γαίης τε καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης
ἵξεσθ’, ἂμ πέλαγός κεν Ἀτλαντικὸν ἐκτὸς ἵκωμαι.
 Ὣς εἰποῦσ’ αὐδὴν κατερήτυεν· ἐν δ’ ἄρα θυμὸς 1170
παχνώθη Μινύῃσι διαμπερές, οὐ γὰρ ἔμελλον (1176)
σχήσειν λυγρὸν ὄλεθρον Ἰήσονος εἵνεκα φίλτρων.
πολλὰ δὲ μερμήριζον ἐνὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσιν,
ἤ μιν ἀποφθίσωσι καὶ ἰχθύσι κύρμα βάλωσιν
αἰνολεχῆ Μήδειαν, ἀποστρέψωσι δ’ Ἐριννύν· 1175
εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε περικλυτὸς Αἴσονος υἱὸς (1181)
καὶ οἱ λισσόμενος θυμὸν κατερήτυ’ ἑκάστου.
αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἀρχοῦ ἐτυμηγόρον ἔκλυον αὐδήν,
ἦντο παρὰ σκαλμοῖσι θοῶς, λάζοντο δ’ ἐρετμά.
Ἀγκαῖος δ’ οἴηκας ἐπισταμένως ἐτίταινε· 1180
πὰρ δ’ ἄρα νῆσον ἄμειβον Ἰερνίδα· καί οἱ ὄπισθεν (1186)
ἷκτο καταΐγδην δνοφερὴ βρομέουσα θύελλα,
ἐν δ’ ὀθόνας κόλπωσε· θέεν δ’ ἄφαρ ὑγρὸν ἐπ’ οἶδμα
νηῦς· οὐδ’ ἄρ’ τις αὗ ἔτ’ αὗτις ἀναπλεύσεσθαι ὀλέθρου
ἤλπετο· δωδεκάτη γὰρ ἐπήιεν ἠριγένεια. 1185
οὐδέ τίς ἔγνω ἦσιν ἐνὶ φρεσίν, ὀππόθ’ ἄρ’ ἐσμέν, (1191)
εἰ μὴ ἐπ’ ἐσχατιαῖς ἀκαλαρρόου Ὠκεανοῖο
Λυγκεὺς εἰσενόησεν ὃ γὰρ — τήλιστον ὄπωπε —
νῆσον πευκήεσσαν ἰδ’ εὐρέα δώματ’ ἀνάσσης
Δήμητρος· πέρι δ’ αὖτε μέγα οἱ νέφος ἐστεφάνωται. 1190
ὦν πέρι μῦθον ἅπαντ’ ἔκλυες, Μουσαῖε δαΐφρον, (1196)
ὥς ποτε Φερσεφόνην τέρεν’ ἄνθεα χερσὶ δρέπουσαν