Κ’ ἔχει τὸ στῆθος χάρι,
Νὰ λάμπῃ ’σὰ φεγγάρι.
Τὰ δυό της ποδαράκια,
Ἆσπρα φτερά ῏νε ἀπὸ περιστεράκια.
Τὰ γυαλιστά της χέρια
Εἶνε ῥόδα μὲ γάλα ζυμωμένα.
Δὲν λάμπουν τόσο τ’ οὐρανοῦ τ’ ἀστέρια
Ὅπως ’ς τὰ χείλη τὸ χαμόγελό της,
Ποῦ κλεῖ μαργαριτάρια φημισμένα!
Εἶνε δροσάτη αὐγὴ τὸ πρόσωπό της,
Κι’ ὅλο τὴς τὸ κορμάκι
Ὡραῖο περιβολάκι.
Ἀμέτε, Ζεφυράκια, μὴν ἀργήτε,
Τὴν Κόρη μου, ἢ τὸν Ἔρωτα νὰ βρῆτε....
Καὶ σὺ, πικρὸ τραγοῦδί μου,
Τ’ ἀχάριστα πουλιὰ καὶ τ’ ἀγγελοῦδι μου
Μὴ ἀπατηθῇς ποτὲ καὶ τὰ μιμίσῃς,
Ὥστε γιὰ μάταιο κόσμο παραιτήσῃς
Τὸ λαγκάδι, ὁποῦ σ’ ἔχει γεννημένο,
Τέκνο ὀρφανο καὶ μαυροφορεμένο!
