Φαρμακωμένα ἀγκάθια θὰ πατήσουν.
Κι’ ἂν ἔχῃ ἡ γῆ καρδιαὶς ν’ ἀδιαφοροῦνε
Σὲ στεναγμοὺς, σὲ δάκρυα ἀπελπισμένα,
Κι’ ἂν τὰ πικρά μου πάθη ἀναγελοῦνε,
Ἂς πάω νὰ βρῶ τ’ ἀγρίμια φωληασμένα
Εἰς ταὶς σπηλιαὶς, νὰ εἰπῶ τὰ βάσανά μου,
Ν’ ἀκούσουν πόνο ’ς τὴν καρδιὰ γιὰ μένα·
Νὰ τρέξουνε περίλυπα σιμὰ μου,
Νὰ μοῦ φιλοῦν τὰ χέρια, νὰ δροσίζουν
Τὴν ἄγρια καὶ πικρὴ λαβωματιά μου.
Αὐτὰ τς ἀγάπης τὸν καϋμὸ γνωρίζουν
Κι’ ἀπὸ κρυφὰ καὶ γλήγορα ἀντικλάδια,
’Σ τὸ πλᾶσμα ὁποῦ ζητῶ μὲ προβοδίζουν
Τ’ ἀγερικὰ τὰ λάφια, τὰ ζαρκάδια.
ΕΙΔΥΛΛΙΟΝ
Bʹ.
Ἐρώτησα τ’ ἀστέρια ἕνα πρὸς ἕνα,
Ἐρώτησα τὸν ἥλιο, τὸ φεγγάρι,
Καὶ ὅλα τὰ νέφη τἄχω ῥωτημένα·
Τὰ βότανα τῆς γῆς καὶ τὸ χορτάρι,
Τὰ λούλουδα, καὶ τἄνθη ἔχω ῥωτήσει,
Καὶ κάθε δένδρου φύλλο, καὶ κλονάρι.
|
