Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
54
Κρύβω τοῦ κόσμου, ἀγάπη μου,
Τὸ δάκρυ ὁποῦ σκορπάω,
Ταῖς μοναξιαῖς ζητάω,
Νὰ παραπονεθῶ.
Ἀγρίμι, οὐδὲ πετούμενο
’Σ τὰ δάση ἀναθρεμμένο,
Δὲν τὤχει λαβωμένο
Ἀγκάθι ἔτσι πικρό,
Καθὼς αὐτὸ ποῦ ἐκάρφωσε
Γιὰ σένα, ὡραία θεά μου,
’Σ τὴν δόλια τὴν καρδιά μου
Ὁ ἔρωτας βαθειά!
Πολλοὺς ἰατροὺς ἐρώτησα
Κι’ ὅλοι μοῦ λέν’ ὠϊμένα!
Πῶς κρέμεται ἀπὸ σένα
Νὰ λάβω θεραπειά.
