Ἁπλοφτέριασεν ἡ νίκη!
—Πάντα ἀχώριστη ἀπὸ σᾶς—
Πλουτισμένη μὲ τὴν φρίκη
Τῆς σφαγῆς καὶ τὴς φωτιᾶς!
Καὶ τοῦ τρομεροῦ Μαχμούτη
Οἱ ἀναρίθμητοι στρατοὶ
Ὅπλα τότε καὶ μπαρούτη,
Ῥίχνουν, φεύγοντας τὴν γῆ.
Τὸ σταυρὸ σᾶς σταίνει ἐμπρός σας,
Μὴν ψηφᾶτε τὸν ἐχθρὸ,
Ποῦ κι’ ἂν ᾖνε ἀνώτερός σας
Εἰσὲ πλούτη κι’ ἀριθμὸ,
Κυριευμένος ἀπ’ τὸν τρόμο
Τοῦ σπαθιοῦ σας, σὰν δειλὸς,
Φεύγει, στρέφωντας τὸν ὦμο,
Καὶ τὸν δέχεται ὁ γκρεμός! (β)
Ἡ ψυχὴ τοῦ Πατριάρχη
Ποῦ κρεμάσαν τὰ σκυλιὰ,
Τἅρματά σας, Πολεμάρχοι,
Εὐλογοῦσε ἀπὸ ψηλά.
Αὐτὴ ποῦ ’ς τὸ Λιανοκλάδι
Ἔπεσε σὰν ἀστραπὴ,
Κι’ ἄνοιξε τὸν μαῦρον ᾅδη
Εἰς τὸ τούρκικο τ’ ὀρδί! (γ)
