Σελίδα:Carmina Graece Medii Aevi, W. Wagner (1874).djvu/185

––163––

καὶ ὅπου δ᾽ ἂν καὶ χρειαστοῦν, εὑρίσκουν τα εἰς δέμα·
ἀκόμη καὶ τὸ εὐτελὲς, τὸ ἄκρον τῆς οὐρᾶς μου,
χρῶνται αὐτὸ οἱ ἁλιεῖς εἰς ἄγραν τῶν ἰχθύων,
τὰς λέγουσιν ἀθερινὰς, τὰς μικροτάτας πάνυ. 630
ἀκόμη ἔχω νὰ εἰπῶ καὶ νὰ λαλήσω ῥῆμα·
πολλάκις δὲ καὶ ἂν ῾βρεθοῦν καὶ γύναια ἐκεῖσε
καὶ νὰ ἀκούσουν τὸ παρὸν ἀπόφθεγμαν καὶ ῥῆμα,
ἂν τύχῃ νὰ γελάσουσιν καὶ νὰ εὐνοστευθοῦσιν.
ἔχω καὶ νεῦρον δυνατὸν, μακρὸν καὶ πυρωδάτον, 635
ὁποῦ τὸ ἔχουν οἱ κριταὶ καὶ μαγκλαβοκοποῦσιν
τοὺς κλέπτας καὶ τοὺς ὑβριστὰς καὶ πάντες κακεργάτας
καὶ περὶ τοῦ πετσίου μου οὐκ ἔχω τί νὰ εἴπω,
ὥσπερ ὑπάρχει γὰρ τὸ σὸν, οὕτως καὶ τὸ δικόν μου,
καὶ εἰς ὠμὸν καὶ εἰς γναπτὸν, εἰς ἄλλας πάσας χρείας 640
κάμνει λουρία ἔμορφα, γναμμένα μὲ τὴν στύψιν,
χαλιναροκοπίστελα, ὀπισωμπροστελίνας,
καὶ ἄλλα τούτοις ὅμοια ἃ χρῶνται οἱ σελλάδες.“
ὡς ἤκουσεν ὁ γάδαρος βοὸς τὰς καυχησίας,
πῶς ἂν τὸ νεῦρόν του μακρὸν καὶ ἐξεπυρωμένον, 645
δαμὶν ἐτζιλιπούρδησεν, ἐγκάρισεν ὀλίγον,
πορδοκοπῶν ἐπέδραμεν, ἐστάθην εἰς τὸ μέσον,
ἐμπρὸς τ᾽ ὠτιά του ἔστησεν καὶ πρὸς τὸν βοῦν ἐλάλει
„ψέματα λέγεις, φλύαρε, καὶ περισσὰ καυχᾶσαι·
ἐγὼ ἔχω νεῦρον τὸ παχὺν, μεγαλοματσουκάτον, 650
μακρὸν, παχὺν καὶ στιβαρὸν, ῥουθουνοκεφαλάτον,
μὴ μόνον μεγαλώτερον παρὰ τὸ ἐδικόν σου,
ἀλλ᾽ ὑπερβαῖνον ἅπαντα τῶν τετραπόδων ζώων.
καὶ ὅταν οἰστροκινηθῶ καὶ πυρωθῇ ὀλίγον,
ὁμοιάζει τὸ κεφάλιν του φράγκικον σαρσαρόλιν. 655