Στὸ γυαλὶ τὸ θολωμένο ντζιντζιρίζει κάτι τί: Τὸ μελίσσ’ εἶναι κλεισμένο, καὶ νὰ’ ’βγῇ ζητεῖ. —Μεῖνε, μυῖα, φυλακή, ἔξω κάμνει χιόνι. Τὸ θωρεῖς ἐκεῖ; Σὲ παγόνει! Ἔξ’ ὁ κάμπος ἐμαράνθη μὲ τὸ φύσα τοῦ Βοριᾶ, κι’ ἀφανίσθηκ’ ἀπό τ’ ἄνθη γλύκα καὶ θωριά. Νὰ βυζάξῃς μὴ θαρρεῖς, σὰν καὶ πρῶτα, μέλι; Μὴ νὰ ξαναβρῇς τὴν κυψέλη;
