Ὅταν στέκω καὶ σκοπῶ
τοῦ νεροῦ τὸ κύλιμα,
συλλογιοῦμαι σκυθρωπὸ
τῆς ζωῆς τὸ δίλημμα.
Καθαρὴ πηγὴ γεννᾷ
τὰ θολὰ τὰ κύματα·
κι’ ἀρχινοῦν ἀπ’ τὰ βουνὰ
τὰ γοργά τους βήματα.
Κι’ ὅλο πᾶν, σὰν νὰ ποθοῦν
τί; κι’ αὐτὰ δὲν ξέρουνε.
Μὰ τ’ αὐλάκι’ ἀκολουθοῦν,
ὅπου κι’ ἂν τὰ φέρουνε.
’Βρίσκουν πέτραις καὶ χτυποῦν,
βράχους καὶ σκοντάφτουνε·
κι’ ’ως νὰ φθάσουν νὰ τὸ ’ποῦν
ἄβυσσοι τὰ χάφτουνε!—
