Ἐκ τῆς λίμνης ἡ Σελήνη
Μ’ ὄψιν ἱλαράν,
ἄγγελος παρηγορίας,
ἀνατέλλει.
Εἰς τῆς σκυθρωπῆς ψυχῆς σου
τὸν ὠκεανὸν
πότ’ ἓν ἄστρον θ’ ἀνατείλῃ
φωτοφόρον;
Εἰς τῆς θλιβερᾶς ζωῆς σου,
ξένε, τὸ κενὸν
ποῦ θὰ συναντήσῃς χείλη
παρηγόρων;
Ἐπὶ τοῦ Παντὸς ἡπλώθη
ἄκρα σιωπή,
οὐδ’ ἡ πτέρυξ τῶν ὀνείρων
τὸ ταράσσει.
Ἐπληρώθησαν οἱ πόθοι
κ’ οἱ κρυφοὶ σκοποὶ
τῶν πτηνῶν καὶ τῶν ζεφύρων
ἐν τῷ δάσει.
Αἱ μελέται κ’ αἱ φροντίδες,
ξένε, τῆς ψυχῆς
πότε τ’ ἀπορήματά των
θὰ κοιμίσουν;
