Τί μ’ ὠφελοῦνε τὰ φλουριά,
τὸ κίτρινο χρυσάφι,
ποῦ μ’ ἐνθυμίζουν τὴν θωριά,
ποῦ καταλυοῦν οἱ τάφοι;
Κι’ ὅλου τοῦ κόσμου ταὶς τιμαὶς
κι’ αὐταὶς τί νὰ ταὶς κάμω,
ποῦ ’μοιάζουν παιδιακαὶς γραμμαὶς
πὰ στοῦ ’γιαλοῦ τὸν ἅμμο;
Προβάλλ’ ἡ θάλασσα μ’ ὁρμή,
μ’ ἀγριωμένη γνώμη,
σβύν’ ἀπ’ τὸν ἅμμο τὴν γραμμὴ
πρὶν τελειώσ’ ἀκόμη.
Προβάλλ’ ὁ Χάρος, στὸν Βοριά,
στὸν Λίβα καβαλλάρης,
καὶ σὲ χωρίζ’ ἀπ’ τὰ φλουριά,
ποῦ ’πάθιαζες νὰ πάρῃς!
