στῆς Παναγιᾶς τὴν ἀγκαλιά,
στὸ φῶς τοῦ Παραδείσου!
Ποιός κρίση σταὶς κρυφαὶς βουλαὶς
τοῦ Πλάστου μας θὰ κάνῃ;
Μὲ μιὰ πληγὴ βολαὶς βολαὶς
μιὰν ἄλλη προλαμβάνει.
Λεπτὴ βαρκούλα στὰ νερὰ
ὁ βίος ταξιδεύει,
μέσ’ στὰ πανιὰ στὴν συμφορά,
ποῦ τὸν παραμονεύει.
Μιὰ τρίχα, ἕνα κἄτι τὶ
τὴν λύσσα της ’ξυπνοῦνε—
Πτωχοὶ καὶ πλούσιοι ἀπ’ αὐτὴ
ἐξ ἴσου ναυαγοῦνε!
Γι’ αὐτὸ καλότυχ’ ὅσοι ’βροῦν
’νωρὶς ’νωρὶς λιμένα
εἰς τὰ οὐράνια, ποῦ θωροῦν
τὰ ’μάτια σου κλαμμένα.
Βάλε μιὰ πέτρα στὴν καρδιά!
Ἐκεῖ ’ναι τὸ παιδί σου:
Στῆς Παναγιᾶς τὴν ἀγκαλιά,
στὸ φῶς τοῦ Παραδείσου!
