ραῖαι καὶ ὑγιεῖς γυναῖκες, ἂν σὺ ἦσαι ἀσθενής. Φλυαρίαι! οἱ αὐλικοὶ οὐδὲν γνωρίζουσι.
Ὁ ἰατρὸς ἀνυπόμονος γενόμενος ἕνεκα τῶν ποταπῶν ἐκείνων κολακειῶν καὶ ἀποτελειώσας τὴν συνταγὴν καὶ ποιήσας ὑπόκλισιν ἐξῆλθε.
— Νομίζω, Μεγαλειοτάτη, προσέθηκεν ὁ ναύαρχος, ὅτι ἀνάγκη πᾶσα νὰ καθαρισθῇ ταχέως ἡ καπνοδόχος τῆς θερμάστρας ταύτης, διὰ τὰς τόσας συνταγὰς, αἵτινες ἀπὸ τινος καιροῦ καίονται.
—Ἑλένη! ἐφώνησεν ἡ αὐτοκράτειρα, ἡ δὲ πρώτη κυρία εὐθὺς ἐνεφανίσθη.
—Δός μοι τὸν ἐπενδύτην, καὶ παρατήρησον τίς εἶναι εἰς τὸν ἀντιθάλαμον.
—Δύο κυρίαι, Μεγαλειοτάτη. — Ποῖαι κυρίαι;
—Αἱ προσκληθεῖσαι ἐνταῦθα, ὅπως συμφιλιωθῶσι.
Ἡ Ἐλισάβετ διενοεῖτο τίνες ἠδύναντο νὰ ἦσαν, μὴ ἀναπολοῦσα ποσῶς τὴν τοιαύτην περίστασιν, ὅτε ὁ Νικήτας ἦλθεν εἰς βοήθειάν της, προσθέσας,
—Ἀ! μῆτέρ μου, εἶναι ἐκεῖναι αἱ δύο, αἵτινες ἐσυγχύσθησαν εἰς τὴν ἀγορὰν κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ ἁγίου Πέτρου καὶ Παύλου, καὶ αἵτινες, καθ’ ἂ ἐλέγετο, ὑβρίσθησαν.
Ἐν τῷ μεταξὺ τούτῳ, ἠκούσθη ὁ ἦχος τῶν κωδώνων, τῶν σημαινόντων τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς. Ἡ Ἐλισάβετ ἠγέρθη καὶ ἠθέλησε νὰ γονυπετήσῃ ἐνώπιον εἰκόνος κειμένης εἴς τινα γωνίαν τοῦ δωματίου, ἀλλ’ αἴφνης ἔπεσε κατὰ γῆς ὡς ἐκ τῆς ἀδυναμίας, ὥστε ἠναγκάσθησαν νὰ τὴν μεταφέρωσιν εἰς τὴν κλίνην.
Ἡ ὄψις της κατέστη ἐρυθρᾶ, οἱ δὲ ὀφθαλμοί της ἔμενον ἠνεωγμένοι, προφερούσης λέξεις ἀσυναρτήτους.
Κατ’ ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἄνθρωπός τις εἰσῆλθε φέρων μακρὸν τὸ γένειον, ἐνδεδυμένος δὲ μοναχικὰ καὶ καὶ εἰς χεῖρας κρατῶν ξυλίνην βακτηρίαν ἀκατέργαστον.
Ἦτο Κύρυλλος, ὁ πνευματικὸς τῆς αὐτοκρατείρας, ὁ ὑπ’ αὐτῆς ἀγαπώμενος καὶ τιμώμενος ὡς πατήρ. Ἤρχετο δ’ ἐκ Μόσχας, ἔνθα εὑρίσκετο τὸ μοναστήριόν του, ἐπιχειρισθεὶς τὸ μακρυνὸν τοῦτο ταξείδιον, διότι ἐπληροφορήθη τὴν ἐπικίνδυνον ἀσθένειαν τῆς Κυριάρχου. Οὗτος ἦτο ὁ πνευματικὸς καὶ φίλος της, ἀφ’ ἧς ἐποχῆς ἦτο Ἀρχιδούκισσα καὶ εἶχε κινδυνεύσει πολλάκις ἵνα τὴν ὑπερασπίσῃ ἀπὸ τῆς πατρικῆς θηριωδίας, καταπείθων τοὺς γεννήτορας της νὰ τῇ συγχωρῶσι νεανικά τινα σφάλματα.
Ἡ Ἐλισάβετ ἀναγνωρίσασα πάραυτα τὸν γέροντα, ἤρχισε νὰ κλαίῃ.
—Ἰδοὺ ὁ γέρων ὑπέλαβεν, ὅστις ἔρχεται νὰ μ’ εὐλογήσῃ. Ὡς φαίνεται δεινῶς πάσχω.
Εἰπέμοι Κύρυλλε, τί σὲ φέρει ἐνταῦθα; Ἐγκατέλειψας ἴσως τὴν Μόσχαν, καὶ ἦλθες εἰς Πετρούπολιν πρὸς ζήτησιν ἐλεημοσύνης, ὄχι! ὄχι! ἐλθὲ πρός με, ἀγαθὲ πάτερ, δός μοι τὴν χεῖρά σου νὰ τὴν ἀσπασθῷ. Ἄ! τί παραλλαγαὶ καιροῦ! εἰπέ μοι μὲ ἀναγνωρίζεις; ἦλθες ἆραγε πεζός
Ὁ μοναχὸς ἔνευσε καταφατικῶς καὶ ηὐλόγησε τὴν αὐτοκράτειραν, ἥτις ἔκυψε τὴν κεφαλὴν, ψιθυρίζουσα· εἶτα εἶπε πρὸς τὸν ἱερέα,
—Καὶ πῶς μ’ εὑρίσκεις, ἀγαπητέ μοι πάττερ;
—Ὁ θεὸς νὰ σὲ προστατεύσῃ ἀπεκρίθη ὁ μοναχὸς μὲ μόλις εὐκατάληπτον φωνήν· βλέπω ὅτι πάσχεις δεινῶς, καὶ ἡ ἀναπνοή σου αὐτὴ εἶναι δύσκολος· ἑτοιμάσθητι νὰ πορευθῇς, ἔνθα πάντες ὀφείλομεν νὰ πορευθῶμεν. Μάρτυς μου αὐτὸς ὁ Θεὸς ὅτι οὐδέποτε σὲ ἐκολάκευσα, καὶ τοῦτο οὐδὲ τώρα θέλω πράξει.
—Ὄχι, δίκαιε Θεέ! ἀνεφώνησεν ἡ Ἐλισάβετ, περικαλύπτουσα τὸ πρόσωπον διὰ τῶν χειρῶν, ν’ ἀποθάνω μέλλω.... ν’ ἀποθάνω! καὶ ἔτρεμον ὅλα της τὰ μέλη.
—Βοήθειαν! βοήθειαν! σᾶς ζητῶ γονυκλιτῶς, βοήθειαν δι’ ἔλεος Θεοῦ!
Οὐδεὶς ἐτόλμα νὰ ὁμιλήσῃ· ὁ μοναχὸς μόνος προσηύχετο.
Ἡ Ἐλισάβετ ἠγέρθη, ὑψώνουσα δὲ τὴν πυγμὴν, ἔκραξε,
— Σεῖς δὲ οἱ ἄλλοι, οἵτινες μ’ ἐλέγετε ὅτι δὲν θ’ ἀποθάνω, ἀλλ’ ὅτι εἶμαι ὑγιὴς καὶ ἀνθηρὰ παράποτε; ψεῦσται! ἱερόσυλοι ψεῦσται! ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες ἄνευ αἰδοῦς! ἠπατήσατε τὴν Κυρίαρχόν σας. Πάντες ἐνταῦθα ψεύδονται ἀπὸ τοῦ μικροτέρου μέχρι τοῦ ἀνωτέρου· ὤφειλε νὰ ἔλθῃ ὁ γέρων οὗτος ὅπως μοὶ εἴπῃ τὴν πᾶσαν ἀλήθειαν. Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ κατηοαμένοι! Εἴθε κύριος ὁ θεὸς τῶν δυνάμεων νὰ πράξῃ ὑπὲρ ὑμῶν κατὰ ταύτην τὴν ὥραν τοῦ θανάτου, ὅ, τι ὑμεῖς ἐπράξατε ὑπὲρ ἐμοῦ κατὰ ταύτας τὰς ὑπερτάτας στιγμάς.....
Οἱ πάντες ἐξῆλθον μὲ τοιοῦτον τάχος, ὡς ὁ ἄνεμος ἀνυψώνει τ’ ἄχυρα.
Τρόμος κατελάμβανε τὸν παρατηροῦντα τὴν Ἐλισάβετ εἰς ἣν εὐρίσκετο θέσιν κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν. Ἡ λάμψις τῆς ὀργῆς ἡ ἀπαστράπτουσα ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτῆς ὡμοίαζε τὴν τοῦ Τσάρου Πέτρου τοῦ Πατρός της.
(ἕπεται συνέχεια)
