ΕΧΡΙΣ ἐσχάτων ἡ ἐπιστήμη ἡ ἐρευνῶσα τὸ ποιὸν τῶν ἐμψύχων ὄντων, δηλ. τῶν φυτῶν καὶ ζῴων, ἡ καλουμένη βιολογία, διετέλει ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν ἀνοργανογραφίαν, τὴν σπουδὴν δηλ. τῶν ὀρυκτῶν καὶ πετρωμάτων. Διότι ἐθεώρει τὰ ἐνόργανα ὄντα ὡς πλάσματα ὅλως διάφορα, ἐν οἷς ἡ ζωὴ ἐξαρτᾶται ἐξ ὑπερφυσικῆς τινος δυνάμεως, ὅλως διαφόρου ἐκείνης, ἥτις γεννᾷ κρυστάλλους καὶ παράγει χημικὰς συνθέσεις ἀνοργάνους, οἷον ὕδωρ, μαγειρικὸν ἅλας, ἀδάμαντας, μάρμαρα.
Εἰς τὸν μέγαν ὅμως Δαρβῖνον ἐπεφυλάσσετο ἡ ἰδέα τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνοργάνου καὶ ἐνοργάνου κόσμου. Διὰ τῆς θεωρίας αὐτοῦ τὰ ὀρυκτά, φυτὰ καὶ ζῷα, ἑπομένως καὶ ὁ λογικὸς ἄνθρωπος, ἔχουσι κοινὴν τὴν καταγωγἠν καὶ ἡ γένεσις τῶν μορφῶν τῶν ζῴων καὶ φυτῶν μηχανικῶς ἐξηγεῖται καὶ οὐχὶ δι’ ὑπερφυσικῶν δυνάμεων, αἵτινες ἔσπειραν ἐπὶ τῆς γῆς τὰ σπέρματα τῆς ζωῆς.
Καὶ ἔκτοτε οὐδεὶς πλέον φυσικὸς ἢ χημικός, οὐδεὶς ὀρυκτολόγος, γεωλόγος, ζῳολόγος, φυτολόγος ἢ ἀστρονόμος
