γέννηση τῆς πατρίδας, τὴ λεφτεριὰ καὶ τὸν καινούριο μας κόσμο. Ἔθνος τότες μόνο θὰ φανοῦμε· θἄχουμε καὶ μεῖς τὸν ποιητή μας. Γιὰ τοῦτο κι ἀπὸ τώρα σὲ χαιρετῶ, μὲ νοῦ ταπεινό, μὲ καρδιὰ µέλι γεμάτη, γιατὶ μὲ γλυκαίνει ὁ ἐρχομός σου πιώτερο ἀπὸ μέλι κι ἀπὸ ῥόδα.
Δὲ θὰ σὲ προφτάσω· θὰ μὲ σκεπάζῃ τὸ χῶμα ὅταν ἐσὺ θὰ τὸ πατῇς. Μὴ μὲ καταφρονῇς ποὺ δὲ σ’ ἀξίζω. Τὰ λόγια μου μπορεῖς νὰ τἀκούσης, δίχως νὰ ξεπέσῃς, γιατὶ ὁ καθένας δὲν μπορεῖ νὰ σοῦ μιλήσῃ σὰν ποὺ σοῦ μιλῶ. Θὰ μάθῃς καὶ σὺ τὄνομά μου. Ἀγάπησα τὴν πατρίδα μου καὶ τὴ γλώσσα μου. Ξέρω τί κάνω, καὶ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός μου τὸ ξέρω. Δὲ μὲ μέλει γιὰ τὴ δόξα· ἡ µόνη µου ἀγάπη εἶναι ἡ ἀλήθεια. Κι ἄβριο νὰ σκοτωθῶ κ’ ἡ μνήμη μου µαζί μου νὰ χαθῇ, δὲ μὲ πειράζει· φτάνει ὁ κόπος µου νὰ μείνῃ, ἡ ἰδέα μου νὰ ζήσῃ. Καὶ θὰ ζήσῃ! Μοναχή της ἡ πατρίδα θὰ πάρῃ τὸ δρόμο ποὺ τῆς εἴπαμε νὰ πάρῃ, γιατὶ ἀφτὸς εἶναι ὁ δρόµος ὁ σωστός, ὁ ἴσιος, ὁ μόνος ὁ δρόμος.
Νὰ μὲ λυπηθῇς ποὺ δὲν μπόρεσα νὰ τῆς δείξω σὰν καὶ σένα τὸ μεγάλο τὸ δρόμο. Νὰ εἶσαι καλὸς καὶ γενναῖος. Μὴ φανῇς μὲ τὸ παραπάνω σκληρὸς γιὰ τὶς κακορίζικές μου ἀφτὲς τὶς δοκιμές, γιὰ τὴν προσπάθεια καὶ τὸν κόπο μου, γιατί, νὰ σοῦ πῶ, ὅ τι δὲ μοῦ ἔδωσε ἡ φύση, δὲν τὸ φταίει ἡ καρδιά µου. Εἶχα προαίρεση καλή, ἂν καὶ δὲν πέτυχα σὰν ποὺ θὰ πετύχῃς. Σ’ ἀγάπησα πρὶν ἀκόμη σὲ γνωρίσω· κι ἀφτὸ κάτι θὰ πῇ. Γιὰ σένα δουλέβουµε ὅλοι· γιὰ σένα μ’ ἐφκολία χαρίζω τὴ ζωή μου. Κάπου κάπου λοιπὸ νὰ μὲ θυμᾶσαι δίχως κάκητα καμιά, νὰ θυμᾶσαι καὶ νὰ συχωρνᾷς τὸν καημένο σου τὸν πρόδροµο – τὸ Φτωχοπρόδρομό σου.