Πῆγαν τότε κοντὰ κι ἔψαχναν ἀπὸ κάτω μὲ τὰ μάτια τὰ πράσινα κλαριά τους. Μὰ οἱ καστανιὲς δὲν ἦταν κεντρωμένες κι εἶχαν ἄγριο καρπὸ ποὺ δὲν τρώγεται.
Ὅταν κίνησαν νὰ φύγουν ὁ νοῦς των πῆγε στὸ καλάθι τοῦ καστανά, ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ φώναζε.....
Τέλος ἔφτασαν στὸν ἔλατο.
Ποιὸς τοὺς εἶχε πεῖ πὼς ὁ ἔλατος μοιάζει μὲ τὸν πολυέλαιο τῆς ἐκκλησίας; Κοιτάζουν καὶ βλέπουν ἀλήθεια στὰ καμαρωτὰ κλαδιά του κάτι σὰν ἄσπρες λαμπάδεςˑ εἶναι ὁ καρπός του· ἀπὸ κεῖ μαζεύουν τὴν ἐλατόπισσα.
Ὅλα τὰ δέντρα τῆς γῆς ἔχουν ἀνώμαλο σχῆμα. Μὰ τὸ κυπαρίσσι στοὺς κάμπους κι ὁ ἔλατος στὸ βουνὸ στέκουν ὁλόισα. Γίνονται κατάρτια στὰ καράβια.
Ἐδῶ στὰ βουνὰ ὁ ἔλατος περιφρονεῖ τὸ χειμῶνα. Κρατεῖ χιόνι πολύ. Λυγίζει, ποὺ νομίζεις πὼς θὰ σπάση, μὰ μένει πάντα ἴσιος καὶ θυμώνει τὸν ἄνεμο ποὺ τὸν μάχεται.
Δὲν καταδέχεται νὰ φυτρώση στὰ χαμηλά. Πρέπει ν’ ἀνεβοῦμε ψηλὰ γιὰ νὰ τὸν ἀπαντήσωμε.
Τὰ παιδιὰ κοιτάζοντας ἀπάνω στὸ βουνὸ εἶδαν ὁλόκληρο δάσος ἀπὸ ἔλατα ἴσια.
Δὲν ξέρομε γιατὶ τοῦτος ὁ γεροέλατος ἦρθε καὶ ζῆ ἐδῶ μοναχός του.
Ἀπὸ δῶ ἀπάνω εἶδαν τὸ Χλωρὸ χαμηλότερα καὶ γνώρισαν τὸ μέρος ποὺ εἶχαν τὶς καλύβες.
Εἶδαν πλαγιὲς καὶ φαράγγια, εἶδαν τὴν κορφὴ τοῦ βουνοῦ, μυτερὴ καὶ κατάγυμνη, καὶ τὶς ἄλλες δυὸ μικρότερες κορφές του, τὰ Τρίκορφα.
