Φῶς λαμπρὸ φῶς μὲ περιζώνει κι’ ἄπειρη γαλήνη
Σὰν ἄλλου κόσμου οὐρανοστάλαχτη εὐτυχία.
Κι’ ἂν εἶναι τρέλλ’ αὐτὴ ὁποῦ τόσα μάγια χύνει γύρω
’Σ τὸν νοῦ τρελλὸς νὰ ἦμαι θέλω ’ς τὸν αἰῶνα.
Τρέλλα δὲν εἶν’, Ἔρωτας εἶν’, Ἔρωτας ἅγιος θεῖος,
;Ποῦ μὤγγιξε τὰ νεῦρα μ’ ἄφραστη γλυκάδα.
Θαρρῶ πὼς τ’ ἄγριο ρεῦμα τοῦ καιροῦ γιὰ μένα ἐστάθη
Ἤ, κι’ ἂν κυλάει, σιγοκυλάει σὰν μελῳδία.
Γιατί τὰ πάντα φαίνονταί μου ἁρμονικὰ νὰ λέγουν:
«Χαίρου, κ’ αἰώνια σὰν κ’ ἐμᾶς εἶν’ ἡ εὐτυχιά σου.»
Καθὼς τὰ ὀνείρατα τῆς πρώτης νειότης ὅλ’ ἀντάμα
Τώρα νὰ ἐσμίγαν καὶ ν’ ἀλήθευαν γιὰ πάντα.
Καθὼς ν’ ἀνθοῦσαν τὰ λουλούδια τῆς ἀθανασίας
Εἰς τοῦ Ἔρωτός μου τ’ ἁγνὸ μέτωπο πλεγμένα.
Στερηᾶς καὶ τοῦ πελάγου
Σὲ περιζώνουν τ’ ἄρματα
Βαρβάρου Ἑλληνοφάγου·
Καὶ σὺ μένεις ἀσάλευτο
Εἰς τὴν φωτιὰ ποὺ βόγγει
Τριγύρω σ’, ἀντρειωμένο Μισολόγγι.
ΝΙΚΟΣ ΚΟΓΕΒΙΝΑΣ
1857–1897
ΑΡΕΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ
ΝΑ ΜΗ ΦΕΓΓΕΙ ΣΑΝ ΑΣΤΡΟ ΑΠΟ
ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥΤΟ ΣΤΩΝ
ΟΡΦΑΝΩΝ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ
