Πάλε ξυπνάει τῆς ἄνοιξης τ’ ἀγέρι
Στὴν πλάση μυστικῆς ἀγάπης γλύκα,
Σὰν νύφ’ ἡ γῆ, πὤχει ἄμετρα ἄνθη προῖκα,
Λάμπει ἐνῶ σβηέται τῆς αὐγῆς τ’ ἀστέρι.
Πεταλοῦδες πετοῦν ταῖρι μὲ ταῖρι,
Ἐδῶ βουίζει μέλισσα, ἐκεῖ σφήκα·
Τὴ φύση στὴν καλή της ὥρα ἐβρῆκα,
Λαχταρίζει ἡ ζωὴ σ’ ὅλα τὰ μέρη.
Κάθε μοσχοβολιὰ καὶ κάθε χρῶμα,
Κάθε πουλιοῦ κελάηδημα ξυπνάει
Πόθο στὰ φυλλοκάρδια μου κ’ ἐλπίδα
Νὰ σοῦ ξαναφιλήσω τ’ ἅγιο χῶμα,
Νὰ ξαναϊδῶ καὶ τὸ δικό σου Μάη,
Ὄμορφή μου, καλή, γλυκειὰ πατρίδα.
ΜΟΝΑΧΟ 5 ΙΟΥΝ. 88
Μάννα μου Ἑλλάδα, τί δὲν εἶσαι τώρα
Σὰν πρῶτα ὀρθή, ψηλή, στεφανωμένη
Μὲ δάφνες, τί δὲν εἶσαι μὲ τὰ δῶρα
Τής ἀθάνατης Νίκης στολισμένη;
Ἄχ! πότε θἄρθῃ, πότε θἄρθῃ ἡ ὥρα
Νὰ ματαστράψῃ ἡ ὄψη σου ἡ σβυμένη
Καὶ τήν ἐρημωμένη σου τὴ χώρα
Μ’ ἐλπίδα νὰ φωτίσῃς, ὦ ἀντρειωμένη;
Πατρίδα μου, σηκώσου. Ἂς λάμψῃ πάλι
Στὸν αἰθέρα ψηλὰ τὸ μέτωπό σου,
Καὶ τῆς Ἐλευτεριᾶς θὲ νὰ προβάλῃ
Ἡ μέρα καὶ τὸ θεῖο πρόσωπό σου
Θὰ λάμπῃ σὰν τὸν ἥλιο της. Μεγάλη
Θὰ γίνῃς κι’ ἀλλοιὰ τότε στὸν ἐχτρό σου.
ΚΕΡΚ. 5 ΣΕΠΤ. 78
