Πέτα, Ἀγάπη, στὰ οὐράνια καὶ χαιρέτα
Τὴ μάννα μου καὶ δείχ’ της τὰ φτωχά μου
Τοῦτα τραγούδια, κ’ ἔπειτα ἐδῶ χάμου
Βλογημένα ἀπὸ αὐτὴν ξανάφερέ τα,
Μ’ ἕνα χαμόγελό της χρύσονέ τα,
Καὶ σὰν πετράδια ἀτόφωτα, σὰν ἄμμου
Χρυσοῦ κλονιὰ χαρὲς καὶ βάσανά μου
Θὰ γυαλίσουν μὲς τ’ ἄτεχνα σονέττα.
Σὰν ἀλκυόνα, Ἀγάπη, μὲ φτεροῦγες
Ἁπλωμένες διαβαίνεις ἰριδένια
Κατάστρωτες μὲ φῶς ἀνάερες ροῦγες.
Στῆς ζωής τ’ ἄγριο πέλαο νεραϊδένια
Χαρίζεις καλοσύνη, ὅθε φωλιάζεις,
Και μ’ ὄνειρα οὐρανοῦ τὸ ἀσπρογαλιάζεις.
ΓΕΝΑΡΗΣ 96
Ποτάμι τρέχει ἡ Ἀγάπη καὶ ὅσο τρέχει
Πληθαίνει καὶ στ’ ολόγλυκό της αἷμα
Δείχνει τῆς εὐτυχιᾶς τὸ οὐράνιο ψέμα
Καὶ ὁ δρόμος της, θαρρεῖς, σωμὸ δὲν ἔχει.
Μὰ μπροστά της χωρὶς νὰ τὸ παντέχῃ
Τοῦ πόνου ἡ πικροθάλασσα στὸ βλέμμα
Ἁπλώνεται γεμάτη δάκρυα κ’ αἷμα,
Καὶ τὰ πάντα ρουφάει, τὰ πάντα βρέχει.
Χρυσομάννα, ἐμαράθηκαν τὰ φύλλα
Καὶ χειμῶνας πλακόνει· σὲ θωράω
Κατάματα μὲ τρόμου ἀνατριχίλα.
Καὶ σέναν’ ἀλαφιάζεται τὸ πράο
Ἄρρωστο ἀνάβλεμμά σου, σὰ νὰ ἐρώτα:
Θὰ χαροῦμε ἄλλην ἄνοιξη σὰν πρῶτα;
ΣΕΠΤ. ΟΧΤ. ΝΟΕΜΒ. 95
