στίχων τοῦ Βωδελαίρου, ὅτε ἐκλείσαμεν τὴν πρωίαν τὸ βιβλίον, ἤμεθα ἀμφότεροι κάτωχροι καὶ νευροπαθεῖς ὡς νεομύηται εἰς τὰ μυστήρια τῆς θεουργίας, ποτισθέντες δι’ εὐθαλείας καὶ ὑοσκυάμου.
Ἐκ πάντων δὲ τῶν νυκτοβίων φαντασμάτων ὅσα παρήλασαν πρὸς ἡμῶν κατὰ τὴν ἀγρυπνίαν ἐκείνην, ἐντύπωσιν βαθυτάτην ένεποίησεν ἡμῖν ἡ ἀκόλουθος ὀπτασία τοῦ ποιητοῦ, περιγράφοντας «χώραν τινὰ παρὰ φύσιν, ἐν ἡ οὔτε δένδρον φαίνεται, οὔτε χλόη, οὔτε ζῶον οὐδ’ ἔμψυχον ἢ κινούμενον οὐδέν, ἀλλὰ τὰ πάντα εἰσὶν ἐκ μαρμάρου, ὕδατος καὶ μετάλλου. Ἐν μέσῳ αἰωνίας σιωπῆς ὑψοῦνται καὶ λάμπουσιν αὐτόφωτοι πύργοι, περιστύλια, μέγαρα, ἀμφιθέατρα, πυλῶνες καὶ ναoὶ ἐκ πoρφυρίτου ἢ παρίου λίθου. Αἱ κρῆναι καταλείβονται ἀψοφητεί, ὁμοιάζονται παραπετάσματα ἐκ κρυστάλλου, αἱ δὲ λίμναι στίλβουσιν ὡς χαλύβδινα κάτοπτρα ἐντὸς χρυσῶν πλαισίων, ἀντανακλῶσαι οὐχὶ οὐρανόν, νεφέλας ἢ δένδρα, ἀλλὰ κίονας ἐξ ὀρειχάλκου ἢ θόλους ἐκ κυανολίθου· καὶ αὐταὶ δὲ τῶν ὁδῶν αἱ πλάκες τόσον λεῖαι εἶναι καὶ στιλπναί, ὥστε ἂν ἐβάδιζεν ἐπ’ αὐτῶν ἡ Βασίλισσα Σάββα, ἤθελεν ἀναγείρει τὰ κράσπεδα τῆς ἐσθῆτος, νομίζουσα ὅτι πατεῖ ἐπὶ ὑγρᾶς κελεύθου». Οἱ κριτικοὶ κατηγόρησαν τὸ ποιημάτιον τοῦτο ὡς παρακοπὴν ὀπισφάγου, οὗ ἡ φαντασία ἐταξίδευεν εἰς νεκρόπολιν σβεσθέντος τινὸς ἡλίου κἀγὼ δέ, καίτοι θαυμαστὴς τοῦ χωρίου, ἐθεώρουν αὐτὸ ὡς κύημα οἰνοπνεύματος ἢ πυρετοῦ, μέχρις οὗ εἶδον τὴν Κατάνην.
Εἰς τὴν πόλιν ταύτην ἔφθασα μεσούσης Κυριακῆς τοῦ Μαΐου. Ὁ ἥλιος ἐμεσουράνει φλογερὸς καὶ ἀνηλεής, οἱ κάτοικοι ἐκοιμῶντο, καὶ ἐφ’ ὅσην ἠδύνατο νὰ περιέλθῃ ἔκτασιν ὁ ὀφθαλμὸς οὔτε ἀνθρώπου, οὔτε κτήνους, οὔτε ἐντόμου, οὔτε φυτοῦ οὔτε ἴχνος οὔτε σκιά, ἀλλὰ μόνον πλακόστρωτοι πλατεῖαι, ἀκίνητος θάλασσα, κίονες, κρήναι, ναοί, ἐλέφαντες, ὀβελῖσκοι καὶ ἀνδριάντες ἐξ ἀμυγδαλίτου ἢ ὀρειχάλκου. Τὰς πλατείας διέτεμνε διπλοῦς στίχος μαρμαρίνων μεγάρων, πενταορόφων, ὁμοιοσχήμων, ἐκτεινομένων εἰς σειρὰν μικροτέραν χειμερινοῦ ὀνείρου. Ἐν ἑνὶ λόγῳ εἶχον πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν ὀπτασίαν τοῦ Βωδελαίρου λελαξευμένην ἐν λάβᾳ καὶ μαρμάρῳ. Τετράκις ἤδη κατέφαγεν ἡ Αἴτνα τὴν Κατάνην καὶ τετράκις ἀνηγέρθη αὕτη μεγαλοπρεπεστέρα ἢ πρὶν. Ἑκάστοτε δὲ διορθουμένου ἀρχιτεκτονικοῦ τινος παροράματος, ἡ τελευταία τῆς πόλεως ἔκδοσις κατήντησε άπταιστος ὕμνος εἰς τὴν θεάν Συμμε-
