Σελίδα:Συριανά Αφηγήματα, Εμμανουήλ Ροΐδου.djvu/92

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
88ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΟΥ

λεῖτο διὰ βλημάτων, ἠδύνατο τότε κατ’ ἀρέσκειαν εἴτε νὰ κράξῃ εἰς βοήθειαν τοὺς μαθητὰς εἴτε νὰ ζητήσῃ ἄσυλον εἰς τὰ κεραμίδια, δι’ ἀφράκτου τινὸς φεγγίτου χρησιμεύοντος εἰς φωτισμὸν τοῦ γείτονος σκοτεινοῦ διαδρόμου.

Τὴν ἀξιομνημόνευτον ἐκείνην ἑσπέραν ὁ ὑποδειχθεὶς διὰ λαχνοῦ συνωμότης, ὠφελούμενος τῆς στιγμῆς καθ’ ἣν ὑπέβαλεν ἡ οἰκονόμος τὴν συνήθη ἔκθεσίν της εἰς τὸν διευθυντήν, εἰσήρχετο λαθραίως εἰς τὸν κοιτῶνα της, ἔπραττεν ἐκεῖ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς κανδήλας τὰ προαποφασισθέντα καὶ κατώρθωνε νὰ ἐξέλθῃ ἀπαρατήρητος. Οἱ ἄλλοι παρέμενον εἰς τὸν διάδρομον καὶ τὸ ἑστιατόριον, διότι ἐπλησίαζεν ἡ ὥρα τοῦ δείπνου. Πρὶν ἢ σημάνῃ τὸν κώδωνα αὐτοῦ ἤνοιξεν ἡ Λάμια κατὰ τὸ σύνηθες τὴν θύραν τοῦ κοιτῶνος τῆς διὰ νὰ παρατηρήσῃ ἂν ἦσαν ἐν τάξει τὰ πανιά, καὶ ἰδίως τὰ αὐριανά της στολίδια. Ἀλλ’ εἰς τὸ μέσον τῆς κλίνης ὑψώνετο θεόρατος καὶ ὁλοστρόγγυλος ὁ λόφος, ὁ σημαίνων ὅτι τὸ τρισκατάρατον ζῷον εὗρε καὶ πάλιν τρόπον νὰ χωθῇ ὑπὸ τὸ σκέπασμα. Ἡ Ἀλβανὴ ἐδάγκασε τὸ χεῖλος της καὶ ἐκύτταξεν ἡμᾶς ἀγρίως. Χωρὶς οὐδὲ λέξιν νὰ εἴπῃ ἀπέβαλε τὰ συρτὰ τῆς κουντούρια καὶ σφίγγουσα διὰ τῆς μίας χειρὸς τὸ σκουπόξυλον καὶ διὰ τῆς ἄλλης τὴν καρδίαν της, διὰ νὰ κατασιγάσῃ τοὺς παλμοὺς αὐτῆς, ἐπροχώρησεν ἐπὶ τῶν ἄκρων τῶν γυμνῶν της ποδῶν, ἀθόρυβος καὶ φοβερὰ ὡς φάντασμα, πρὸς τὴν κλίνην. Ἤδη εὑρίσκετο πρὸ αὐτῆς, καὶ ὁ λόφος ἔμενεν ἀσάλευτος. Ἡ ταλαίπωρος Σεμίρα ἐκοιμᾶτο, ὡς φαίνεται, τὴν φορὰν ταύτην μὲ τὰ σωστά της. Ἡ βαρεία ῥάβδος ὑψώθη καὶ κατέπεσεν ἐπὶ τοῦ μαλακοῦ καὶ ἀναπάλλοντος αὐτῆς σώματος ἅπαξ, δίς, πλειστάκις, ἀπειράκις, ὡς κόπανος πλυντρίας. Μόνον κατὰ τὴν τελευταίαν στιγμὴν ἠκούσθη ἓν ἥσυχον μιάου-μιάου. Ἀλλὰ τοῦτο ἐφαίνετο καταβαῖνον ἐξ ὕψους. Πάντων οἱ ὀφθαλμοὶ ἐστράφησαν πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο καὶ ὀρθὴ ἐπάνω εἰς τὸ ῥάφι, χασμωμένη ὡς ἂν εἶχε διακοπῇ ὁ ὕπνος της καὶ κάμπτουσα ὡς τόξον τὴν ῥάχιν, ἐπεφάνη εἰς τοὺς ἐκπλήκτους θεατὰς ὑγιὴς καὶ ἀνέπαφος ἡ Σεμίρα.

Τί λοιπὸν ἐκοπάνιζεν ἡ Λάμια ἐπὶ τόσην ὥραν καὶ μὲ τόσην λύσαν; Ὅτε ὑπὸ ἀπαισίου κατεχόμενη προαισθήματος ἀπέσυρε μὲ τρέμουσαν χεῖρα τὸ σκέπασμα, ἀπεκαλύφθη ὑπ’ αὐτό, ἀντὶ τοῦ πτώματος γαλῆς, τὸ ἐλεεινὸν λείψανον γυναικείου πίλου, τοῦ πίλου