του καὶ μαλωµένος μὲ τὴν νόμιμον σύζυγόν του. Ἡ θέσις του ἧτο ἀληθῶς ἀξιολύπητος.
Κατὰ τὴν ὥραν τοῦ προγεύματος ἦλθε νὰ κλωθογυρίσῃ περὶ τὴν ἄσπρην ὄρνιθα, μετὰ δειλίας ὅμως καὶ συστολῆς, ὡς σύζυγος αἰσθανόµενος ὅτι ἔχει ὅλα τὰ ἄδικα καὶ μὴ βέβαιος ἂν θὰ τοῦ συγχωρηθῶσιν. Ἐκείνη ἐκαμώνετο ὅτι δὲν τὸν βλέπει. Κατὰ τὸ γεῦμα ἦλθε νὰ λάβῃ τὴν πρώτην παρὰ τὴν πλευράν της συνήθη θέσιν του, ἔτι μᾶλλον ταπεινὸς καὶ ζαρωμένος, ἀλλὰ καὶ πάλιν ἔμεινε ψυχρὰ τρώγουσα μὲ μεγάλην ὄρεξιν τὰ πίτυρα καὶ τὸ σιτάρι καὶ ὑποκρινομένη ὅτι δὲν ἐννοεῖ τὴν ὄρεξιν συμφιλιώσεως τοῦ μετανοοῦντος.
Πάντα ταῦτα ὅμως ἦσαν κωμῳδία, τῆς ὁποίας εὔκολον ἧτο νὰ μαντεύσῃ τις τὴν εὐτυχῆ λύσιν. Πρὸ τῆς δύσεως τῷ ὄντι τοῦ ἡλίου ἐτελείωσεν ἡ παράστασις τῆς κωμῳδίας καὶ εἰσῆλθον μαζὶ εἰς τὸ αὐτὸ διαμέρισμα τοῦ ὀρνιθῶνος. Φαίνεται ὅτι εἶχαν πολλὰ νὰ εἴπουν, διότι ὅταν ἐξῆλθε τὴν ἐπιοῦσαν ἐφαίνετο ἡ ὀρνιθούλα πολὺ μὲν εὐχαριστημένη, ἀλλὰ καὶ κάπως κουρασμένη.
Μετὰ τήν ἀνωτέρω ἀψευδῆ διήγησιν, δύναμαι νὰ ἐρωτήσω τοὺς ὑποτιμητὰς τοῦ πνεύματος τῶν ζώων, ποίαν ἄλλην ἀξιοπρεπεστέραν τῆς ὄρνιθας ταύτας διαγωγὴν θὰ ἠδύνατο πολύπειρος μήτηρ νὰ συμβουλεύσῃ τὴν θυγατέρα της εἰς ὁμοίαν περάστασιν νὰ τηρήση;
Ὡς νὰ ἦτο χθεσινὴ ἐνθυμοῦμαι τὴν ἤδη τεσσαρακονταετῆ τοῦ σκύλλου ἐκείνου ἱστορίαν. Ἤμην τότε μαθητὴς τῆς πρώτης τάξεως τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου εἰς τὸ ἑλληναμερικανικὸν Λύκειον τοῦ μακαρίτου Χρήστου Εὐαγελίδου. Ἐρχόμενος ἐξ Ἰταλίας δὲν εὑρέθην ὅσον ἐφοβούμην εἰς τὴν Σύραν ξενιτευμένος. Πολλοὶ τῷ ὄντι ἀπέμενον ἁκὸμη εἰς τὴν ὑμνηθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Ὀρφανίδου ξηρόνησον Ἰταλοὶ πατριῶται ἐκ τῶν φιλοξενηθέντων μετὰ τὴν ἀποτυχίαν τῆς ἑπαναστάσεως τοῦ 1848. Οἱ Ἰταλοὶ ἥσαν οἱ πλεῖστοι ἀκονηταὶ ξυραφίων, καθαρισταὶ κηλίδων, συγκολληταὶ σπασμένων πινακίων, ἀνακαινισταὶ παλαιῶν ὑποδημάτων, διακοσμηταὶ τῶν νεκρικῶν φε-
