ΕΞ ΟΛΙΓΩΝ τεμαχίων σκελετοῦ καὶ πολλῶν συμπερασμάτων κατώρθωνεν ὁ Κουδέρος ν’ ἀναπλάσῃ ὁλόκληρον προκατακλυσμαῖον ζῷον ἀπὸ τῆς προβοσκίδος μέχρι τῆς οὐρᾶς· καὶ οὐ μόνον τὴν μορφήν, ἀλλὰ καὶ τὰ ἤθη ν’ ἀναστήσῃ τοῦ θηρίου, ἅτινα οὔτε ὀστᾶ ἔχουσιν οὔτε ἄλλο κανὲν μαρτύριον τοῦ ποιοῦ αὐτῶν κληροδοτοῦσιν εἰς τὰ μουσεῖα. Μόνον διὰ τοιαύτης ἐπαγωγικῆς μεθόδου φαίνεται ἡμῖν δυνατὴ οὐχὶ βεβαίως ἡ ἀνάπλασις τῆς εἰκόνος ὁμηρικῆς ἡρωίδος, περὶ ἧς ὁ ποιητὴς οὐδὲν ἄλλ’ ἔκρινεν εὔλογον νὰ μνημονεύσῃ, εἰμὴ μόνον ὅτι ἐγένετο ἀφορμὴ τοῦ θανάτου πλείστων ἡρώων καὶ δὲν ἐνθυμούμεθα πόσων ἡμιόνων, λησμονήσας νὰ πληροφορήσῃ κᾶν ἡμᾶς, ὡς περὶ τῶν λοιπῶν, ἂν ξανθοπλόκαμος ἦτο ἢ μελαχροινή, ἀλλ’ ἡ λύσις σπουδαίας τινὸς ἀπορίας, περὶ ἧς μάτην παῖδες ὄντες ἠρωτῶμεν τοὺς διδασκάλους, καὶ μάτην ἔπειτα ἀνεδιφήσαμεν τὸ ἀμέτρητον πλῆθος τῶν ὁμηρολόγων.
Εἶναι δὲ αὕτη ἡ ἑξῆς: Ἀκούσης ἄρα τῆς θυγατρὸς του ἦλθεν ὁ Χρύσης εἰς τὸ στρατόπεδον τῶν Ἀχαιῶν, κομίζων λύτρα καὶ ἱκετεύων τὸν λαὸν καὶ τοὺς βασιλεῖς ν’ ἀπολύτωσιν αὐτήν, ἢ τοὐναντίον ἔπραξε ταῦτα παρακινηθεὶς ὑπ’ αὐτῆς τῆς Χρυσηίδος; Δύσκολον τῷ ὄντι φαίνεται ἡμῖν νὰ πιστεύσωμεν ὅτι, ἂν ἔστεργεν αὕτη τὴν τύχην της παρὰ τῷ Ἀγαμέμνονι, ἤθελεν ἀποφασίσει ὁ Χρύσης, ὁ κάλλιστα γνωρίζων τὰς μεταξὺ τούτου καὶ τῆς θυγατρός του σχέσεις, καὶ ταύτην νὰ λυπήσῃ καὶ τοῦ βασιλέως νὰ διεγείρῃ τὴν ὀργήν· τοῦτο δὲ ἐνῷ ἅπασα ἤδη ἡ παραλία καὶ αὐτὸς ὁ ναὸς τοῦ Ἀπόλλωνος ἦτο ὑπὸ τὸ κράτος τῶν Ἀχαιῶν καὶ τοῦ παντοδυνάμου ἐραστοῦ τῆς Χρυσηίδος, ἧς ἡ ἐπιρροὴ ἠδύνατο τὰ μέγιστα νὰ ὠφελήσῃ καὶ τὸν Χρύσην καὶ τὸν ναόν, οὗ ἦτο ἱερεύς, καὶ ὁλόκληρον τὴν δουλωθεῖσαν χώραν. Ἀφ’ ἑτέρου ὅμως δυσεξήγητον φαίνεται, ἂν τῇ ὑποκινήσει τῆς θυγατρὸς ὑποθέσωμεν ἐνεργήσαντα τὸν Χρύσην, πῶς οὔτε ἦλθεν εἰς τὸ στρατόπεδον οὔτε ἐφρόντισε περὶ λύτρων εὐθὺς μετὰ τὴν αἰχμαλωσίαν τῆς θυγατρός, ὅτε ἡ πι-
