τα εἰς ἄλογα ὐπὸ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, ἐνῷ ὀρθὴ ἐν τῇ ἁμάξῃ, πατοῦσα ἐπὶ στιβάδος ἀνθέων καὶ ὡς ὄνειρον ὡραία ὑπὸ τὸ φῶς τῶν βεγγαλικῶν λαμπάδων, ηὐχαρίστει ἡ Ροζάτη Γαλέττη τὰ ἐπευφημοῦντα πλήθη κράζουσα: «Grazie, Signori, è troppo!»
Παρά τῶν θαυμαστῶν αὐτῆς ἐκηρύττετο ἡ Γαλέττη χορεύτρια ἐμάφιλλος τῆς Ἔσλερ, τῆς Τζερίτου καὶ τῆς Ταλλιόνη· οὔτε πρὸς Ἔλφην ὅμως, οὔτε πρὸς χρυσαλλίδα ἢ ἄλλο τι ἀτμῶδες καὶ ἐναέριον ἠδύνατο ὡς ἐκεῖναι νὰ ὁμοιωθῇ, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πρὸς ἐμψυχωθὲν ἄγαλμα τῆς Ἥρας ἢ Ῥωμαίας αὐτοκρατορίσσης. Ὁ χορὸς αὐτῆς ἦτο πρὸ πάντων ἐπίδειξις τοῦ κάλλους της, ὑπὸ πάσας αὐτου τὰς ἀπόψεις, καὶ πολὺ τῶν κινήσεων θαυμαστότεραι αἱ καμπύλαι τοῦ τραχήλου καὶ τῶν ῶμων, τὸ ἁψιδωτὸν σχῆμα τοῦ ποδὸς καὶ ἡ ἔντασις τῶν μυώνων τῆς κνήμης. Ἀλλὰ πολὺ μάλλον ἡ χορεύτρια ἐθριάμβευεν ἀκινητοῦσα. Ὅταν μετὰ τὴν ἐκτέλεσιν ἐπιπονωτέρας τινὸς σειρᾶς ἁλμάτων ἐστηρίζετο εἰς στήλην ἢ κορμὸν δένδρου, καταπόρφυρος ἐκ τοῦ ἀγῶνος καὶ οὐχὶ τοῦ ψιμυθίου, συνέχουσα διὰ τῆς χειρὸς τοὺς παλμοὺς τοῦ ὀγκωθέντος στήθους της, ἐνῶ παρασυρθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἰδίου βάρους κατέρρεεν ἡ κόμη της ἐπὶ τῶν ώμων ὡς μαύρη πλημμύρα καὶ ἐφλογοβόλουν οἱ ὀφθαλμοί, διέστελλε τὰ χείλη μειδίαμα Βάκχης καὶ θρόμβοι τινες ἱδρῶτος ἔστιλβον εἰς τοὺς κροτάφους της ὡς μαργαρῖται, πάντες τότε ἐλησμόνουν τὴν χορεύτριαν, ὅπως θαυμάσωσι τὴν γυναῖκα· ἡ δὲ ἐκ τοῦ θεάματος αἴσθησις ἦτο τοιαύτη, ὥστε ἔτρεμον αἱ χεῖρες αἱ κρατοῦσαι τὰς διόπτρας, καὶ πλειστάκις συνέβη ν’ ἀντηχήσωσιν αἴφνης παταγώδη χειροκροτήματα καὶ νὰ πέσωσι βροχηδὸν ἐπὶ τῆς σκηνῆς αἱ ἀνθοδέσμαι ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐμφανοῦς ἀφορμῆς, ἐνῷ ἀνεπαύετο ἡ Γαλέττη περιμένουσα τὴν σειράν της νὰ χορεύσῃ.
Ἡ τότε αὐστηρὰ ἐν Ἰταλίᾳ λογοκρισία καὶ τὰ μέλη τῆς ἐπιτροπῆς, ὑποκινούμενα ὑπὸ σεμνότυφων τινῶν ἢ, τὸ πιθανώτερον, ζηλότυπων ἀριστοκρατικών γυναίων, ἀπεπειρᾶτο μὲν ἐνίοτε νὰ ἐπέμβη πρὸς περιορισμὸν τοῦ σκανδάλου, ὡς τὸ ὠνόμαζε, δύσκολον ὅμως ἦτο νὰ διατυπωθῇ εὔλογόν τι παράπονον κατά τῆς μόνης ἴσως χορευτρίας ἥτις οὔτε ἐψιμυθιοῦτο, οὔτε ἐγύμνωνεν ὅσον αἱ ἄλλαι τὸ στήθος, καὶ τῶν διαφανῶν χιτωνίων ἐπροτίμα ν’ ἀνατινάσσῃ βαρείας μέχρι μέσης κνήμης ἐσθῆτας, διὰ κινήσεως τοῦ γόνατος ἀμίμητου. Τί δὲ ἔπταιεν ἐκείνη ἂν ἔπλασεν αὐτὴν ὁ Θεὸς οἵαν
