μὲ ἀναμένει. Μοῦ ἔλεγες ὅτι δὲν κάμνομεν κακὴν πρᾶξιν καὶ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ τὸ ἔγκλημα οὐδὲ εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν οὐδὲ εἰς τὸν ἄλλον· ἀλλὰ φωνὴ ἐξερχομένη τῶν ἀδύτων τῆς καρδίας μου μὲ προειδοποίει πάντοτε καὶ μοῦ ἀνήγγελλε τὴν ταχείαν τιμωρίαν τῶν ἐγκλημάτων μου. Διατί νὰ μὴν ἀκούσω τὴν φωνὴν αὐτήν! Ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς τοὺς ὁποίους ἐσύναξα διὰ τοῦ φόνου καὶ τῆς ἁρπαγῆς τί μοῦ μένει σήμερον; τίποτε. Πόσον εὐτυχέστερος θὰ ἤμην ἂν ἔζων τιμίως, ἐργαζόμενος μετὰ κόπου μὲν, ἀλλὰ μὲ συνείδησιν καθαράν! Τώρα ὁ δάκτυλος τοῦ Ὑψίστου ἔθηκε στίγμα ἀνεξάλειπτον ἐπὶ τοῦ μετώπου μου. Αὐτὸς ὁ ὁποῖος εἶναι πανταχοῦ παρὼν ἀνακαλύπτει καὶ τιμωρεῖ τοὺς ἐνόχους καὶ ὅταν ἀκόμη κρύπτωνται· αὐτὸς μᾶς ἔρριψεν εἰς τὸ βάθος τοῦ δεσμωτηρίου τούτου! Τί νὰ ἐλπίσω πλέον εἰς τὸν κόσμον αὐτόν; ἆρα γε θὰ μὲ συγχωρήσῃ ὁ Θεὸς εἰς τὸν ἄλλον; εἴθε νὰ χρησιμεύσω ὡς παράδειγμα εἰς
