τῆς ἀνδρείας ἐξαλείψωσι τὸ αἶσχος τῆς φυγῆς ἐμάχοντο πανταχοῦ, ἵνα ἀναφανῶσι κρείττονες τῶν ἀπὸ τῆς. λεγεῶνος στρατιωτῶν. Ἀλλ’ οἱ ἐχθροὶ καὶ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἐλπίδι τῆς σωτηρίας τοσαύτην ἀνδρείαν ἐπέδειξαν, ὥστε, ἀφ’ οὗ οἱ πρῶτοι αὐτῶν ἔπεσαν, οἱ ἐγγύτατοι ἐπέβαινον ἐπὶ τῶν κειμένων καὶ ἐκ τῶν σωμάτων αὐτῶν ἐμάχοντο· καὶ τούτων δὲ καταπεσόντων καὶ συσσωρευθέντων τῶν, πτωμάτων, οἱ ὑπολειπόμενοι ὡς ἁπό τινος τάφου ἔῤῥιπτον βέλη κατὰ τῶν ἡμετέρων καὶ τοὺς ὑσσοὺς ὑπολαμβάνοντες ἔῤῥιπτον ὀπίσω, ὥστε ἔπρεπε νὰ κρίνῃ τις, ὅτι ὄχι ματαίως ἄνδρες τηλικαύτης ἀνδρείας ἐτόλμησαν νὰ διαβῶσιν εὐρύτατον ποταμόν, νὰ ἀναβῶσιν ὑψηλοτάτας ὄχθας καὶ νὰ προσέλθωσιν εἰς τόπον ἀνωμαλώτατον, ἅπερ εὔκολα ἐκ δυσκολωτάτων ἡ μεγαλοψυχία αὐτῶν κατέστησε.
28. Ταύτης τῆς μάχης γενομένης καὶ σχεδὸν εἰς πανωλεθρίαν περιελθόντος καὶ τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ ὀνόματος τῶν Νερουΐων, οἱ πρεσβύτεροι, οἵτινες μετὰ τῶν γυναικῶν καὶ παίδων, ὡς πρότερον εἴπομεν, συνήχθησαν εἰς θαλάσσια ἕλη καὶ τέλματα, ἐπὶ τῇ ἀγγελίᾳ τῆς μάχης ταύτης, ἐπειδὴ ἐνόμιζον ὅτι εἰς μὲν τοὺς νικητὰς οὐδὲν ἐμπόδιον ὑπῆρχε, εἰς δὲ τοὺς ἡττημένους οὐδὲν ἀσφαλὲς, τῇ συγκαταθέσει πάντων τῶν ὑπολειφθέντων ἔπεμψαν πρέσβεις πρὸς τὸν Καίσαρα καὶ παρέδωκαν ἑαυτοὺς εἰς αὐτὸν, καὶ μνημονεύοντες τὴν συμφορὰν τῆς πόλεως εἶπον, ὅτι ἐκ, τῶν ἑξακοσίων γερουσιαστῶν κατήντησεν νὰ μείνωσι μόνον τρεῖς, ἐκ δὲ τῶν ἐξήκοντα χιλιάδων ἀνδρῶν μόλις πεντακόσιοι δυνάμενοι νὰ φέρωσιν ὅπλα. Τούτους δ’ ὁ Καῖσαρ, ἵνα γείνῃ φανερὸς ὅτι ἠλέησεν ἄνδρας δυστυχεῖς καὶ ἀθλίους, ἐπιμελέστατα διετήρησεν καὶ διέταξε νὰ ἔχωσι τὴν χώραν, καὶ τὰς πόλεις των καὶ ἐπέταξεν εἰς τοὺς ὁμόρους, νὰ ἀπέχωσιν ἑαυτοὺς καὶ τοὺς ἑαυτῶν ἀπὸ τῆς ἀδικίας καὶ κακουργίας.
29. Οἱ δὲ Ἀδουατικοί, περὶ ὧν ἀνωτέρω ἐγράψαμεν, ἐν ᾧ πανστρατιᾷ ἤρχοντο πρὸς βοήθειαν τῶν Νερουΐων, ἐπὶ τῇ
