ἤδη ἐν τοῖς ἀγροῖς εἶναι ὥριμος· περὶ δὲ τῆς ὁδοῦ αὐτοὶ ἐντὸς βραχέος χρόνου θέλουσι κρίνῃ. Περὶ δὲ τῶν λεγομένων, ὅτι οἱ στρατιῶται δὲν θέλουσιν ὑπακούσῃ εἰς τὸ κέλευσμα μηδὲ ἀπάρῃ τὰς σημαίας, οὐδόλως ταράττεται· διότι γινώσκει ὅτι πάντες ἐκεῖνοι, εἰς τοὺς ὁποίους ὁ στρατὸς δὲς ὑπήκουσεν, ἢ μετά τινα ἧτταν ἐγκατελείφθησαν ὑπὸ τῆς τύχης ἢ μετὰ τὴν γνωστοποίησιν γεγονότος τινος ἐξηλέγχθησαν ἔνοχοι φιλαργυρίας· ἀλλ’ ἡ μὲν ἀθωότης αὐτοῦ κατεδείχθη καθ’ ὅλον τὸν βίον, ἡ δὲ ἐπιτυχία κατὰ τὸν πόλεμον τῶν Ἑλουητίων. Ὅθεν, ὅ, τι ἤθελεν ἀναβάλῃ ἐπὶ μακρότερον, χρόνον, πάραυτα θέλει πράξῃ καὶ κατὰ τὴν προσεχῆ νύκτα περὶ τὴν τετάρτην φυλακὴν θέλει ἀναζεύξῃ, ἵνα δυνηθῇ τάχιστα νὰ ἐννοήσῃ, πότερον· ἐπικρατεῖ παρ’ αὐτοῖς ἡ αἰδὼς καὶ τὸ καθῆκον ἢ ὁ φόβος. Ἐὰν δὲ καὶ οὕτως μηδεὶς ἀκολουθῇ, αὐτὸς ὅμως θέλει πορευθῇ μετὰ μόνης τῆς δεκάτης λεγεῶνος, περὶ ἧς δὲν ἀμφιβάλλει· θέλει δὲ τῷ χρησιμεύσῃ ὡς σωματσφυλακή. Εἰς ταύτην δὲ τὴν λεγεῶνα ἔδειξεν ὁ Καῖσαρ ἐξαίρετον εὔνοιαν καὶ διὰ τὴν ἀρετὴν εἶχε μεγίστην πεποίθησιν.
41. Τοῦτον τὸν λόγον εἰπόντος τοῦ Καίσαρος θαυμασίως μετετράπησαν αἱ γνῶμαι πάντων καὶ μεγίστη προθυμία καὶ ἐπιθυμία τοῦ πολέμου ἐνεγένετο αὐτοῖς, καὶ πρώτη ἡ δεκάτη λεγεὼν διὰ τῶν χιλιάρχων ὡμολόγησεν αὐτῷ χάριτας, διότι ἐξήνεγκεν ἀρίστην περὶ αὐτῆς κρίσιν, καὶ διεβεβαίωσεν ὅτι ἦτο ἑτοιμοτάτη πρὸς πόλεμον. Εἶτα δὲ καὶ αἱ λοιπαὶ λεγεῶνες συνδιελέχθησαν μετὰ τῶν χιλιάρχων καὶ τῶν ἑκατοντάρχων τῶν πρώτων τάξεων, ὥστε νὰ δικαιολογήσωσιν αὐτὰς πρὸς τὸν Καίσαρα: ὅτι οὔτε ποτὲ ἀμφέβαλον οὔτε ἐφοβήθησαν οὔτε ἐνόμισαν ὅτι ἡ περὶ τῆς ἀνωτάτης διοικήσεως τοῦ πολέμου κρίσις εἶναι ἔργον αὐτῶν, ἀλλὰ τοῦ στρατηγοῦ. Τὴν δικαιολογίαν αὐτῶν ἀποδεξάμενος καὶ περὶ τῆς ὁδοῦ ἐξετάσας καὶ μαθὼν παρὰ τοῦ Διβιτιακοῦ, διότι εἰς τοῦτον ἐκ τῶν ἄλλων εἶχε μεγίστην πίστιν, ὅτι διὰ περιόδου ὄχι μείζονος τῶν τετρακοσίων σταδίων ἠδύνατο νὰ ὁδηγήσῃ τὸν
