44. Ὁ Καῖσαρ γινώσκων, ὅτι ἡ ἠπιότης αὐτοῦ ἦτο πασίγνωστος καὶ μὴ φοβούμενος μὲν, μήπως φανῇ ὅτι διέπραξέ τι τραχύτερον ἐκ φυσικῆς σκληρότητος, ἀλλὰ καὶ μὴ παρατηρῶν τὸ τέρμα τῶν σκοπῶν αὑτοῦ, ἐὰν κατὰ τοιοῦτον τρόπον πλείονες ἐν διαφόροις τόποις ἐβουλεύοντο, ἐνόμισεν ἀναγκαῖον νὰ ἀποτρέψῃ τοὑς λοιποὺς διὰ παραδειγματικῆς ποινῆς· Ὅθεν πάντων, ὅσοι εἶχον φέρει ὅπλα, ἀπέκοψε τὰς χεῖρας καὶ ἐχάρισε τὴν ζωὴν, ἵνα ἦναι φανερωτέρα ἡ ποινὴ τῶν πονηρῶν. Ὁ δὲ Δράππης, ὅστις, ὡς εἶπον ἀνωτέρω, εἶχε συλληφθῇ ὑπὸ τοῦ Κανινίου, εἴτε διὰ τὸ ἀπρεπὲς καὶ τὸ ἄλγος τῶν δεσμῶν, εἴτε διὰ τὸν φόβον βαρυτέρας ποινῆς, ἀποκαρτερήσας ὀλίγας ἡμέρας οὕτως ἀπέθανεν. Ταυτοχρότως ὁ Δουκτήριος, ὅστις, ὡς ἔγραψα, διέφυγεν ἐκ τῆς μάχης, περιῆλθεν εἰς τὴν ἐξουσίαν τοῦ Ἀρβερνοῦ Ἐπασνάκτου (διότι συχνάκις μεταλλάσσων τόπους ἐνεπίστευσεν ἑαυτὸν εἰς τὴν πίστιν πολλῶν, νομίζων, ὅτι οὐδαμοῦ ἐπὶ πλείω χρόνον ἤθελεν ἀκινδύνως διατρίψῃ, διότι ἐγίνωσκε, πόσον ἔπρεπε νὰ μισῇ αὐτὸν ὁ Καῖσαρ, ὅστις, φίλτατος τοῦ δήμου τῶν Ῥωμαίων, ἀμελλητεί δεσας ἀπήγαγε πρὸς τὸν Καίσαρα.
45. Ἐν τοσούτῳ ὁ Λαβιηνὸς συνάπτει εὐτυχῆ ἱππομαχίαν ἐν τῇ χώρᾳ τῶν Τρηουΐρων καὶ φονεύσας πλείστους Τρηουΐρους καὶ Γερμανούς, οἵτινες εἰς οὐδένα ἀπεποιοῦντο ἐπικουρικὸν κατὰ τῶν Ῥωμαίων, τοὺς ἄρχοντας αὐτῶν ζῶντας περιήγαγεν εἰς τὴν ἐξουσίαν αὑτοῦ καὶ ἐν τούτοις καὶ τὸν Αἴδουον Σοῦρον, ὅστις ἦτο ἐπιφανέστατος καὶ κατὰ τὸ γένος καὶ τὴν ἀνδρείαν καὶ μόνος ἐκ τῶν Αἰδούων μέχρις ἐκείνου τοῦ χρόνου εἶχε διαμείνῃ ἐν τοῖς ὅπλοις.
46. Τοῦτο μαθὼν ὁ Καῖσαρ, ἐπειδὴ ἔβλεπεν ὅτι πανταχοῦ τῆς Γαλατίας τὰ πράγματα ἔβαινον καλῶς καὶ ἔκρινεν ὅτι διὰ τῶν τελευταίων στρατειῶν ἡ Γαλατία κατενικήθη καὶ ὑπετάχθη, ἐν ᾧ τὴν Ἀκουϊτανίαν οὐδέποτε ἐπεσκέφθη, ἀλλὰ μόνον ἐν μέρει κατενίκησεν αὐτὴν διὰ τοῦ Ποπλίου Κράσσου, ἀπῆλθε μετὰ δύο λεγεώνων εἰς ἐκεῖνο τὸ μέρος τῆς Γαλατίας, ἵνα ἐκεῖ περάνῃ τὰς στρατείας αὐτοῦ. Τοῦτο
