εἶν' ἐδὼ νὰ τοῦ κλείσῃ τὰ μάτια, μὰ κτυπᾷ μιὰ κληρονομιὰ ποῦ δὲν ἔχει τὴν δεύτερή της. Ὁλίγη πασιέντζα, καρίσσιμα. Ὅσον νὰ ἔλθῃ ὁ ἴδιος, ἔχε κονσολατζιόνε τὰ γράμματά του.
— Ναὶ, εἶπεν ἡ Μαρίνα μὲ φωνὴν τεθλιμμένην, ἂν αἱ μεγάλαι του ὑποθέσεις τὸν ἀφήσουν καὶ νὰ μᾶς γράψῃ.
Ὑπεσχέθη ὅμως νὰ ἔχῃ, ὡς ἐζήτει ὁ πατήρ της, ὑπομονὴν· ἀλλ' ὑπεσχέθη πρὶν μετρήσῃ τὰς δυνάμεις της, διότι ἡ ἀνυπομονησία της ἤρχισεν ἀμέσως ἀπὸ τῆς ἐπαύριον. Ὁ δὲ Τάπας, εἰς οὗ τὴν καρδίαν, τὸ εἴπαμεν, ἡ πατρικὴ φιλοστοργία ἦν τὸ μόνον ἐπιζῶν ἀνθρώπινον αἴσθημα, ὅστις ἠγάπα τὴν Μαρίναν μὲ τὸν αὐτὸν ζηλότυπον ἐγωϊσμὸν, μεθ' οὗ ὁ φιλάργυρος ἀγαπᾷ τὸν χρυσόν του, γνωρίζων τὰς ἐνδοτάτας πτυχὰς τῆς καρδίας της, ἤξευρεν ὁποίαν λύπην ἐνεστάλαξεν εἰς αὐτὴν ἡ ἀγγελία τῆς ἀπουσίας τοῦ Γερασίμου, καὶ τὴν παρεμόνευε μὲ ἔμφροντιν ὀφθαλμόν. Ἀμέσως μετὰ τὸ δεῖπνον τὴν παρετήρησεν, ὅτι ἔκρυψεν εἰς ἀργυροῦν ἀγγεῖον τοῦ κοιτῶνός της δεκαπέντε λευκὰ λιθάρια, ἰσάριθμα μὲ τὰς ἡμέρας τῆς ἀπουσίας τοῦ μνηστῆρός της. Τὴν ἐπιοῦσαν τὸ πρωῒ ἀφῄρεσε τὸ πρῶτον, καὶ εἰς τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας δεκάκις ἴσως ἐμέτρησε τὰ ἐναπολειπόμενα δεκατέσσαρα, καὶ πᾶσαν αὐγὴν τὸ πρῶτόν της ἔργον ἦν ν' ἀφαιρῇ ἓν λιθάριον, καὶ, ἀριθμοῦσα τὰ λοιπὰ, ἐξίστατο πάντοτε ὅτι ἐλαττοῦντο τόσον βραδέως. Ὁ πατήρ της τὴν παρετήρει, καὶ ἐτὴκετο βλέπων αὐτὴν τηκομένην. Τὴν δεκάτην ἡμέραν εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν ὁ Τάπας περιχαρὴς, καἰ τῇ ἐπέδωκε γράμμα τοῦ κόμητος, δι' ὃ ἡ Μαρίνα, ῥιφθεῖσα εἰς τὸν τράχηλον τοῦ πατρός της, τὸν κατεφίλει, κυριευθεῖσα ἀπὸ σπασμωδικὸν γέλωτα, ἀνεμεμιγμένον μὲ δάκρυα.
Εἰς τὴν ἐπιστολὴν του, μηνολογημένην πρὸ μιᾶς ἑβδομάδος, ὁ Γεράσιμος ἔλεγεν, ὅτι ἔφθασε πρὸ δύω ἡμερῶν εἰς τὴν Κέρκυραν· φαίνεται ὅμως, ὅτι ἡ ζωηρότης τῶν εἰς τὸ ἐπίλοιπον μέρος τῆς ἐπιστολῆς ἐκφραζομένων αἰσθημάτων του εἶχε ταράξει τὴν μνήμην του ὡς πρὸς τὴν ἡμερομηνίαν, διότι αὕτη δὲν ἐσυμβιβάζετο παντάπασι μὲ τοὺς ὑπολογισμοὺς τῶν πιθανοτήτων τῶν ἀνέμων καὶ ἀποστάσεων, καὶ κατ' αὐτὴν ἔπρεπε νὰ εἶχεν ἀπέλθει τῆς Κεφαλληνίας τρεῖς ἡ τέσσαρας ἡμέρας πρὸ ἐκείνης καθ' ἣν ἀληθῶς ἀνεχώρησεν. Ἀλλ' ἐννοεῖται ὅτι καὶ ἡ Μαρίνα ἔδωκε πολὺ ὀλιγωτέραν προσοχὴν εἰς τὴν ἀκρίβειαν τῆς ἡμερομηνίας, ἡ εἰς τὰ περιεχόμενα τῆς ἐπιστολῆς. Ὁ Γεράσιμος, τὰς ψυχροτέρας συσσωρεύων εἰκόνας, τῇ ἔλεγεν ὅτι εἶναι τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, τὸ ῥόδον τοῦ κήπου τῆς ζωῆς του, ἡ ῥοδόχειλος Οὐρί του, ὁ χρυσοκόμης του ἄγγελος, τὴν ἐβεβαίου ὅτι χωρὶς αὐτῆς δὲν ἠμπορεῖ νὰ ζήσῃ, καθὼς τὸ πτηνὸν χωρὶς ἀέρος, καθὼς τὸ ἄνθος χωρὶς ἡλίου ὅτι ἅμα δυνηθῇ θὰ ἔλθῃ νὰ ῥιφθῇ εἰς τὰς ἀγκάλας της, ν' ἀπολαύσῃ τὰς εὐτυχίας τοῦ παραδείσου, καὶ ἄλλα ὅσα ἐδύνατο ἐκ τῶν Ἰταλικῶν μελοδραμάτων νὰ μεταφέρῃ εἰς τὸ ἐπιστολιμαῖόν του ὕφος. Δι' ὑστερογράφου του δὲ πορεκάλει τὸν συμβολαιογράφον νἀ τὸν εἰδοποιήσῃ ταχέως ἃν ἤδη ἐπεκυρώθη τὸ γνωστὸν ἔγγραφον.
Τὴν ἐπιστολὴν ταύτην εἶχεν ἔκτοτε ὡς ἐγκόλπιον ἡ Μαρίνα. Αὐτὴ ὑπεστήριζε τὰς δυνάμεις της καὶ ὑπέθαλπε τὴν γενναιότητά της μέχρι τῆς ἡμέρας καθ' ἣν ἐῤῥἱφη τὸ τελευταῖον λιθάριον ἀπὸ τὸ ἀργυροῦν ἀγγεῖον. Καὶ τὴν ἡμέραν δ' ἐκείνην, τὴν ἀτελεύτητον ἐκείνην ἡμέραν, βοηθείᾳ αὐτῆς τὴν διῆλθεν. Ἡ ταραχή της ἀπὸ τῆς πρωϊας ἦτον ἀνέκφραστος· στιγμὴν δὲν ἐδύνατο νὰ μείνῃ εἰς τὴν αὐτὴν θέσιν, περιήρχετο εἰς ὅλον τὸν οἶκον, ἐλάμβανε διαφόρους ἐργασίας καὶ πάλιν τὰς ἄφινε, καὶ τότε μόνη ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Γερασίμου εἶχε τὴν ἰδιότητα νὰ πραΰνη ἐπί τινας στιγμὰς τὴν νευρικὴν ταύτην ἀνησυχίαν της.
Πρὸς τὸ ἑσπέρας, ὁ πατήρ της τῇ εἶπεν, ὅτι ἔλαβε πάλιν ἐπιστολὴν τοῦ Γερασίμου, ὅστις τῷ ἀναγγέλλει, ὅτι αἱ ὑποθέσεις του ἀκόμη δὲν ἐπερατώθησαν, καὶ ἀναγκάζεται νὰ ἀναβάλῃ τὴν ἐπιστροφήν του ἐπί τινας ἡμέρας, χωρὶς νἀ δύναται νὰ προσδιορίσῃ πόσας.
— Δὲν ἔρχεται, δὲν ἔρχεται, ἐπανελάμβανεν ἡ Μαρίνα· καὶ ἄλλην λέξιν δὲν ἐπρόφερε δι' ὅλης τῆς ἑσπέρας, ἐκτὸς ὅτι ἐζήτησε νὰ ὶδῇ τὴν ἐπιστολὴν, ἀλλὰ ματαίως· διότι ἡ ἐπιστολὴ ἦτον τῆς ἐφευρέσεως τοῦ Τάπα διὰ νὰ τὴν παρηγορήσῃ.
Τὴν ἐπαύριον τὸ πρωῒ ὁ πατήρ της τὴν ἐπέπληξε διὰ τὴν ὀλιγοψυχίαν της, τῇ εἶπεν ὅτι προκαλεῖ τὴν τύχην ὅταν τόσον λυπῆται διὰ μιπρὰν ἀπουσίαν, καὶ τὴν προέτρεψε νὰ εἶναι καρτερικὴ καὶ φρόνιμος. Ἡ Μαρίνα τὸ ὑπεσχέθη καὶ πάλιν, καὶ δὲν παρεπονήθη μὲν ἔκτοτε, ἀλλὰ, καθ' ὅσον παρήρχοντο αἱ ἡμέραι, τοὺς ὀφθαλμοὺς της περιεζώννυε μελανὸς κύκλος, ἐμαράνθησαν κατ' ὀλίγον τὰ ῥόδα τῶν παρειῶν της, τὸ μέτωπόν της ἔκλινε μελαγχολικῶς πρὸς τὸ στῆθός της, καὶ ἐσιώπησαν τὰ φαιδρὰ ᾄσματά της.
(Τὸ τέλος εἰς τὸ ἀκόλουθον φυλλάδιον).
 |
 |
 |
 |
|
Τὰς λέξεις ταύτας, κατὰ Ἰωάννην, ἐπρόφερεν ὁ Πιλάτος, προσάγων εἰς τὸν λαὸν τῶν Ἰουδαίων τὸν Ἰησοῦν μαστιγωθέντα, κάλαμον ἀντὶ σκήπτρου κρατοῦντα, καὶ φοροῦντα ἀκάνθινον στέφανον. Ἴδε ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος ὃν θέλετε νὰ σταυρώσητε καὶ ὅστις ἐκουσίως ἀποθνήσκει ύπὲρ ὑμῶν, ὑπὲρ τῆς σωτηρίας ὑμῶν^ ἴδε ὁ ἄρχων τὴς γῆς, ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ θεοῦ, ὁ σκοπὸς καὶ τὸ κέντρον τῆς πλάσεως. Ἰδέτε τον γυμνὸν, ἐλεεινὸν, τετραχηλισμένον, ἀντικείμενον ἐμπαιγμοῦ, ῥαπίσματα ὑπομένοντα, στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἀναδεδεμένον, καὶ τεθλιμμένον μέχρι θανάτου. Ἴδε τον σὺ ὁ βαρυκάρδιος, ὁ ἀγαπῶν ματαιότητα, ὁ καυχώμενος ἐπὶ τῷ πλούτῳ σου καὶ μέγα φρονῶν ἐπὶ τῇ ἰσχύϊ σου. Ἴδε τον σὺ, ὁ θυσιάζων τὸν πλησίον σου ὑπὲρ σεαυτοῦ, καὶ τὴν ψυχήν σου εἱς φιλαυτίαν, φιλαργυρίαν καὶ κενοδοξίαν παραδιδοὺς· ἴδε ὁ ἄνθρωπος, ὁ σφαγιαζόμενος ὡς ἀμνὸς, ὅπως ἐξαγοράσῃ ἡμᾶς τοῦ αἰωνίου θανάτου, ὁ θρη-
