Ἡ Μοῦσα, φίλτατε, φαίνεται ἐξασκοῦσα ἰδιαιτέραν τινὰ τυραννίαν ἐπὶ τῶν ἱεροφαντῶν της. Ὁμοία πρὸς ἰδιότροπον ἐρωμένην, οὐδέποτε σχεδὸν ὑπακούει προσκαλουμένη, καὶ σπανίως ἀπαλλάσσεται ἀποπεμπομένη. Πίστευσον δέ, ὅτι ὁ Ὅμηρος ἔψαλε τὸ «Μῆνιν ἄειδε, θεά,» ἀφοῦ ἤδη ἐκείνη προσελθοῦσα εἶχεν ἐμπλήσει θείας τὸν ἄνδρα δυνάμεως. Ὥστε καὶ ἡ πρώτη λέξις τοῦ ποιήματός του εἶναι ὑπὸ τὴν ἔποψιν ταύτην θεόπνευστος.
Ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας, ἐπὶ πολλοὺς μῆνας διατελεῖ ἄνευ οὐδεμιᾶς ὁ ποιητὴς ἀσχολίας, καὶ μολαταῦτα δὲν κατορθοῖ οὔτε μίαν ἰδέαν νὰ περιγράψῃ ἀξίως τοῦ Ἑλικῶνος. Μάτην χαράττει βεβιασμένους τινὰς στίχους ἵνα τοὺς ἀπαλείψῃ μετʾ ὀλίγον· μάτην ἀποσῦρεται κατὰ μόνας καὶ ζητεῖ νὰ ἐκβιάσῃ τὴν καρδίαν αὑτοῦ εἰς ἔκχυσιν αἰσθημάτων, ἐμβαπτίζων αὐτὴν εἰς τὰ νάματα τῆς Κασταλίας. Ἐκείνη, σπόγγος, ἀλλὰ σπόγγος ἀδιάβροχος, ὅσῳ καὶ ἂν πιεσθῇ οὐδεμίαν ὑπαφίησι σταγόνα, δροσίζουσαν τὸν ὑπὸ τῆς ἀδημονίας φλεγμαίνοντα ποιητήν. Λείπει ἡ κινοῦσα δύναμις, ἡ δὲ μηχανὴ ἠρεμεῖ ὡς ἀδρανὴς ὕλη.
Ὅταν ὅμως, ἀπολείπουσα τὴν χορείαν τῶν οἰκείων ἀδελφῶν, κατέρχηται προθύμῳ ποδὶ τὰς Ἑλικωνίους παρυφὰς ἡ ἰοστέφανος Μοῦσα, ὅταν καὶ ἀπʾ αὑτοῦ τοῦ οὐρανίου της ἐνδιαιτήματος δὲν ἀπαξιοῖ προσμειδιῶσα νʾ ἀπευθύνῃ εὐνοϊκὸν πρὸς τὸν λατρεύοντʾ αὐτὴν βλέμμα, τότε μάτην οὗτος θὰ προσπαθῆσῃ νὰ ὑπεκφύγῃ τὰς ἐπιπνοίας της οὐδὲ δύνανται ἐξωτερικαὶ περιστάσεις καὶ συμβεβηκότα νʾ ἀπαλλάξωσιν αὐτὸν ἀπὸ τῆς δεσποζούσης δυνάμεως.
Ὁ ποιητὴς καὶ ἐν αὐτῇ ἀκόμη τῇ ἐπιθανατίῳ κλίνῃ θὰ κινήσῃ σπασμωδικῶς τὰ χείλη του, τονίζων αὐτὰ πρὸς