- Φίλε ἀναγνῶστα!
Ὅτε τὸ παρελθὸν ἔτος, μαθητεύων ἐν τῇ κατὰ Χάλκην θεολογικῇ Σχολῇ, ἐπεχείρουν, ἐκ τυχαίας ἀφορμῆς, νὰ στιχουργῆσω τὸν ἡρωϊκὸν θάνατον τοῦ τελευταίου τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν βασιλέως, οὔτʾ ἐγὼ ἐτόλμων νὰ φαντασθῶ, οὔτʾ ἄλλος τις ἤθελε μὲ πείσει, ὅτι, μετὰ μίαν ἀκριβῶς ἐνιαυτοῦ περιτροπήν, ὁ παλαιὸς ἥρως μου ἔμελλε νὰ τύχῃ παρὰ τῶν νεωτέρων αὑτοῦ συμπολιτῶν τῆς ἀπὸ τοῦ Παρνασσοῦ περιμαχήτου δάφνης. Καὶ τοῦτο ὄχι μόνον διότι τὸ ἀτελὲς ἐκεῖνο σκιαγράφημα καὶ τοῦ ἀναγκαίου πρὸς διαγωνισμὸν μεγέθους ἐστερεῖτο, ἀλλὰ καὶ διότι οὐδέποτʾ ἐνόμισα, ὅτι ἔπρεπε νὰ ἔχω ἀξίωσίν τινα ἐπὶ τοῦ πολυθέου τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος Ἑλικῶνος.
Ἀλλʾ ηὐλίζετο ἐκεῖ, ἀγαθῇ τύχῃ, ἡ καλλικέλαδος τῆς Θρᾴκης Μοῦσα· ἐχάλασεν ἐκεῖ ἀπὸ πολλοῦ τὰς ἑαυτοῦ πτέρυγας ὁ τεθλιμμένος τοῦ Βοσπόρου κύκνος, ἡ δʾ ἀχαρίστως λησμονουμένη λύρα τοῦ ἀλαοῦ γέροντος Ἡ. Τανταλίδου, ἀναδίδουσα ἐν τῷ ἐκπνέειν τοὺς τελευταίους αὑτῆς τόνους, ὡσεὶ ἄρωμα ἑσπερινῆς προσευχῆς μοναζούσης παρθένου, τόσον ἐνεθαρρυνε τὰ πρῶτά μου ψελλίσματα, ὥστε ἀπεφάσισα νὰ δώσω εἰς τὸ ἔργον μου, πάντοτʾ ἐν σμικρῷ, τὴν μορφὴν ἔπους, ἵνα χρησιμεύσῃ πρὸς ἐκπλήρωσιν καθήκοντος.
Ἀλλὰ μαθητής, μέλλων μετʾ ὀλίγον νὰ καθήσῃ ἐπὶ τοῦ ὀχληροῦ τῶν ἐξετάσεων ἑδωλίου, ἠδύνατο νὰ διαθέτῃ ἔστω καὶ στιγμάς τινας πρὸς ἐπεξεργασίαν καὶ συμπλήρωσιν ποιημάτων;
